The Huffington Post is in het nieuws omdat het voor $ 315.000.000,- is overgenomen door AOL. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik nog nooit van The Huffington Post had gehoord, maar na een uitgebreide kennismaking kan ik me voorstellen dat de site zoveel bezoekers heeft. Nieuws, achtergronden, meningen en de feiten over Katy Perry’s gewicht geven een lekkere mix van alles wat belangrijk is in onze wereld.
Arianna Huffington, die in 2005 met de Post begon, is typisch iemand van “either you love her or you hate her”. Ik vind haar leuk in ieder geval. In een vraaggesprek met Times antwoordt ze op de vraag of ze liever een date heeft met Bill Marr of Al Franken, dat zo’n vraag typisch is voor de oude media. “Waarom is de vraag niet of ik wil daten met Bill Marr én Al Franken?”.
In het filmpje spreekt ze op TEDWomen. Eerder hadden we een blog over TEDx Amsterdam. Daarin schreven we dat TED uit de VS komt en een platform voor denkers, doeners en dromers is. Arianna Huffington heeft het hieronder over het slaaptekort van vrouwen, dat sluit mooi aan bij die dromen.
Buthler & Öhrlund is een nieuw duo aan het thrillerfront en Moord.net is hun debuut. In verschillende recensies wordt dit boek juichend ontvangen.
Moord.net is een soort Marktplaats.nl, maar niet voor een tweedehands bank of een kaartje voor Lowlands. Via internet kun je een moord op iemand bestellen. Dat kost je een fors bedrag en de verplichting op jouw beurt een persoon om te brengen die niet zo goed ligt bij een jou onbekend iemand. Het gegeven doet denken aan Strangers on the train van Alfred Hitchcock met dit verschil dat hier een groep Russische criminelen achter zit, die via allerlei criminele activiteiten geld wil verdienen om Rusland in al zijn glorie te herstellen.
Mooi gegeven dat de schrijvers zelf wat om zeep helpen. Er is een lawine van personages en gebeurtenissen die vooral in het begin te lijden heeft onder bordkartonnen dialogen en een uitleggerige cursus internet. Soms waan je je bij een toneelvoorstelling van de buurtvereniging. Niks ten nadele van toneelvoorstellingen van de buurtvereniging, maar na juichende recensies heb je een ander idee van een topthriller.
Verderop wint het boek aan kracht en dragen al die bijverhalen eindelijk bij aan de spanning. Het stuk over Alice, een Australische boekhandelaar die haar verkrachte dochter wil wreken, verdient een thriller op zich.
Dan nog even dit. De Zweedse speurder Jacob Colt doet nogal smalend over zijn fictieve collegaspeurders in Zweedse thrillers. Colt heeft niks met deze papieren rechercheurs met een midlife-crisis, een drankprobleem en gemankeerd liefdesleven. Nee, want hij is nog steeds verliefd op zijn vrouw, nog lang niet 50 en draait het liefst Sultans of Swing van Dire Straits als hij autorijdt. Beetje flauw dit Droste-effect, in een fictief boek iets zeggen over fictieve personages. Als Dan Brown ook nog een veeg uit de pan krijgt, heb ik de neiging te denken dat Buthler of Öhrlund wat kwijt wou en wordt het er niet geloofwaardiger op.
En iemand van 41 die helemaal gelukkig wordt als hij Dire Straits draait, heeft wat mij betreft op zijn beurt een groot probleem.
Kortom, in mijn ogen beslist geen “topthriller”, zoals de recensie van de NBD zegt, of de opvolger van Sjöwall & Wahlöö zoals op Crimezone staat. Tweeënhalf sterretje waar je er vijf kunt krijgen en de volgende keer beter.
Rein van der Pal heeft al geschreven over de Gedichtendag in bibliotheek Heerenveen. De foto’s zijn hier te bekijken en inmiddels zijn ook de filmpjes gereed.
Om te beginnen reikte directeur-conservator Han Steenbruggen van museum Belvédère het eerste exemplaar van ‘Mijn kleine tuin is zo bekoorlijk’ uit aan burgemeester Peter de Jonge. In dit bundeltje staan gedichten en beelden van kunstenaars uit de collectie van het museum. De dichtbundel is te koop in de Belvédère en in de bibliotheek, en kan binnenkort ook geleend worden bij de bibliotheek.
Hierna droeg Hetty Runia voor uit eigen werk. Ook las ze een gedicht voor van de vorig jaar overleden Friese schrijfster en dichteres Tiny Mulder. Een aardigheidje: op Gedichten.nl staat een gedichtje van Hetty Runia over de boekenwurm.
Lida Dijkstra, auteur van voornamelijk jeugdboeken, heeft een dichtbundel voor volwassenen geschreven met de titel: Frou Ûle. Hieruit droeg zij enkele gedichten voor.
’s Middags konden bibliotheekbezoekers genieten van een miniconcert van Grytsje Kingma. Zij wisselde oude bekende nummers af met liedjes die op haar nieuwste cd te vinden zijn. Grytsje zingt in het Fries over herkenbare onderwerpen, zoals de gierige buurman, een eendagsvlieg, een loflied op de geranium en het trieste leven van een varken. Kijk ook op haar website.
Van dit miniconcert in de bibliotheek zijn 4 filmpjes gemaakt, de andere drie zijn hier, hier en hier te vinden op SuderTube.
Zoals er in Nederland schrijvers zijn geweest die wilden afrekenen met hun gereformeerde jeugd, zo lijkt het alsof er een flink aantal Italiaanse schrijvers nog druk bezig is met het verwerken van hun jeugdjaren of ze op z’n minst opnieuw willen beleven. Dat mogen ze nog jarenlang doen, want het levert prachtige boeken op die wel en niet met elkaar te vergelijken zijn. We hebben een aantal verzameld.
Achter de stilte is een boek over seksueel misbruik, maar Hanika heeft hiermee geen verhaal geschreven dat je verslagen achterlaat. Dat komt door de, voor dit thema, ongebruikelijke lichte toon en door het hoopvolle einde.
Justine is 13 jaar en vertelt het verhaal dat we al te vaak te horen krijgen.
Ze woont met haar oudere zus bij haar ouders, haar oudere broer studeert en is het huis uit. Haar vader is een vervelende man die geen aandacht heeft voor zijn dochter. Moeder heeft last van migraine en is daardoor alleen met zichzelf bezig. Van haar ouders moet ze elke dag eten brengen naar opa, die volgens hen slecht voor zichzelf kan zorgen nadat oma is overleden.
Opa zit aan haar.
Het verhaal is in een mooie, vloeiende stijl geschreven. Hanika weet Justine subtiel neer te zetten als 13-jarige met een vreselijk geheim, die dankzij de Poolse buurvrouw van opa, haar vriendin Lizzy en vriendje Klap de kracht vindt om haar verhaal te vertellen.
Tijdens het lezen overvalt je een grote woede jegens de opa, je krijgt de drang om met een Mercedes Benz ’s even flink te keer te keer gaan, maar ook jegens de ouders en de oudere broer. Die woede wekt Hanika op door het onbeschrijfelijke niet in je gezicht te smijten, maar door de subtiliteit van Justine’s stem die steeds krachtiger wordt. Ze weet zich uiteindelijk te ontworstelen aan het haar opgelegde schuldgevoel en de morele druk van de omgeving. Ontroerend, prachtig boek.
Blog van Bibliotheken Mar en Fean 