Alle berichten door Irene

Lavery & Zoon

Familie, Feelgood, Ontroerend, ,

Ik weet niet precies hoe het werkt, maar sommige boeken lijken me te roepen. Dat klinkt misschien gek maar zo voelt het echt. Laatst nog. Ik was aan het werk in de Bibliotheek in Joure en liep even naar voren om een bakje koffie te halen. Toen ik langs de tafel met nieuwe boeken liep zei iets in mij dat ik me om moest draaien en het volgende moment had ik Lavery & Zoon in mijn handen. Vreemd, dacht ik, want het boek zag er niet per se heel aantrekkelijk uit. Maar goed, dat zegt natuurlijk niets over de inhoud. Ik ben door de jaren heen zo vaak aangenaam verrast dat ik me daar al lang niet meer door laat leiden. Dus hij ging mee.

Afgelopen weekend begon ik in deze 366 pagina’s tellende pil en voor ik het wist had ik hem uit. Wauw. Echt hoor, wat een boek! Ik ging er helemaal in op. Het is zo mooi geschreven dat de tranen me meerdere keren over de wangen liepen. Zo tegen het einde van het boek was dat ook weer het geval en mijn zoon, die me zo zag zitten zei ‘ist sa moai mem?’ Ja, ja en nog eens ja.

Dit is echt zo’n boek dat je niet uit wilt hebben. Ik kan dan zo moeilijk afscheid nemen van de personages. Een verhaal dat zo binnenkomt als deze verdient dan ook zeker een plaatsje op ons blog. Ik ging meteen op zoek naar meer moois van de hand van Jo Browning Wroe maar dit bleek haar debuut te zijn. En wat voor een! Ik hoop dat ze gauw met een volgend boek komt, ik kan bijna niet wachten.

Laat je overigens niet teleurstellen door de inhoudsbeschrijving in onze catalogus, die doet absoluut geen recht aan dit boek. Het kan op geen enkele manier uitdrukken welk effect de schrijfstijl op je heeft. Dus reserveer dit boek en sluit jezelf lekker een dagje af voor de buitenwereld. Daar ga je geen spijt van krijgen.

Twee boeken die keihard binnenkomen

Familie, Ontroerend, Romans

Wanneer je op goed geluk wat boeken mee naar huis neemt en de achterflap niet leest, is de kans aanwezig dat je voor verrassingen komt te staan. Gelukkig vind ik dat nu juist een fijne manier van lezen maar sommige verhalen zie je echt totaal niet aankomen. En dat komt binnen. Hard zelfs. Het verbaast me keer op keer hoe ontzettend ik geraakt kan worden door een boek. Chapeau voor al die indrukwekkende auteurs, ik ben zo blij dat jullie er zijn! 🙂

Zo las ik een paar weken geleden Reminders of him van Colleen Hoover.
De Nederlandse versie, dat wel, maar de Engelse titel staat nogal prominent op de cover. Herinneringen aan hem is een hartverscheurend verhaal dat erg veel indruk op me gemaakt heeft.

Het bewijst op een totaal open-minded manier dat de dingen niet altijd zijn wat ze lijken. Cryptisch? Mwoah, valt mee hoor. Maar ik wil hier absoluut niets verklappen over de inhoud. Geniet, net als ik, onvoorbereid van dit aangrijpende boek.

Daarna las ik Wat er te redden viel van Liese O’Halloran Schwarz. Alweer zo eentje die onder je huid kruipt. Je zintuigen worden meteen al op scherp gezet in de eerste hoofdstukken door een raadselachtig mailtje dat allerlei emoties oproept. Daarna springt het verhaal een dikke 40 jaar terug in de tijd en leer je vanuit verschillende invalshoeken de hoofdpersonen kennen.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik zo nu en dan bijna knapte van nieuwsgierigheid, de schrijfster houdt je lang in spanning! Maar toch werd dat nergens vervelend, de details die je stukje bij beetje ontdekt geven het verhaal hun diepgang en werken langzaam maar zeker toe naar de ontknoping. En hoewel ik er al een beetje bang voor was, raakte die me toch diep. Het is fictie maar de wetenschap dat dit soort dingen wel degelijk gebeuren is onvoorstelbaar…

Indrukwekkende verhalen

Familie, Geloof, Waar gebeurd, , ,

Sommige boeken kruipen onder mijn huid. Of ik dat nu wil of niet. Boeken met onderwerpen waar je eigenlijk heel verdrietig van wordt maar die zo mooi geschreven zijn dat ze absoluut de moeite waard zijn om te delen. Ik heb kort na elkaar twee van deze boeken gelezen en omdat de moeizame relatie met een ouder in beide boeken terugkomt deel ik ze samen in dit blog.

Om te beginnen een boek dat me getipt werd door een collega; Mijn moeder wil mijn naam niet weten van Christel Jansen. Dit waargebeurde verhaal over een beroemde celliste die niet weet hoe ze een moeder moet zijn voor haar drie kinderen is verbijsterend. Hoe kan het dat een vrouw met zoveel gaven niet in staat is een warm en liefdevol gezinsleven te hebben? Het is om te huilen. De kinderen groeien op in pleeggezinnen en tehuizen, waar ze liefdeloos en met harde hand behandeld worden. Mijn hart brak bij de verhalen van de beide jongens, die je vanuit hun eigen perspectief leest. Zij hebben beide nog een aantal jaar thuis gewoond maar na de geboorte van hun kleine zusje werd de situatie steeds schrijnender. Toen een tante ontdekte hoe het kindje leefde ontfermde zij zich over haar. In principe waren de kinderen elders beter af, maar diep van binnen willen ze gewoon gezien en geliefd worden door mama…

Dan Een spel van licht van Charles Martin. Het proloog zet al je zintuigen meteen op scherp dankzij een jeugdherinnering van Tucker. Hij en zijn halfbroer Mutt groeien op bij een zeer gewelddadige vader. Een moeder hebben ze niet, ze worden opgevoed door miss Ella, een diepgelovige huishoudster die van ze houdt alsof ze haar eigen kinderen zijn. De ervaringen uit hun jeugd hebben grote invloed op de levens van de broers. Mutt lijdt aan psychische stoornissen en aangezien Tucker niet weet hoe hij hiermee om moet gaan laat hij zijn broer opnemen in een inrichting. Zelf reist hij met zijn camera naar verschillende uithoeken van de wereld in de hoop zijn herinneringen achter zich te laten. Jaren later komen de broers weer met elkaar in contact en proberen ze samen in het reine te komen met de gebeurtenissen, maar zullen ze hun vader ooit kunnen vergeven?

Zoals je ziet zijn beide boeken behoorlijk heftig. Maar toch wil ik ze met je delen. Ze zijn het waard. Ideaal voor dit stormachtige weekend!

Het huis in Parijs

Familie, Geschiedenis, Spionage, Tweede Wereldoorlog, , , ,

Er zijn van die boeken die alles hebben. Ze zorgen voor een glimlach, laten je dingen ontdekken die je nog niet wist en brengen de tranen in je ogen van afschuw. Schrijvers die dat voor elkaar krijgen staan bij mij met stip op 1. Natasha Lester doet het met haar boek Het huis in Parijs.

Hoofdpersonage Skye neemt je mee in de fascinerende en tegelijkertijd schrijnende wereld van vrouwelijke piloten in de Tweede Wereldoorlog. Een positie die in een door mannen gedomineerde wereld allesbehalve serieus genomen werd. Al lezende sta je regelmatig met je oren te klapperen als je hoort hoeveel moeite de pilotes bij de WAAF (Women’s Auxiliary Air Force) moeten doen om te bewijzen dat zij net zo goed kunnen vliegen als de mannen.
Een bijzonder pijnlijk voorbeeld van hoe er op hen werd neergekeken vind ik het volgende stukje:

Beaufighters waren berucht om hun neiging tot overtrek en hun onvoorspelbare gedrag in scherpe bochten, waardoor ze moeilijk te hanteren waren. Dit squadron had er zoveel problemen mee gehad dat de piloten weigerden er nog mee te vliegen. Dus was Skye opgetrommeld om hun te laten zien dat zelfs een vrouw met het toestel overweg kon. Zelfs een vrouw.

Niet te geloven toch…
Ondanks alle weerstand die er is zet Skye door en dat blijft niet onopgemerkt bij de grote bazen. Op een dag wordt ze gevraagd om zich aan te sluiten bij de Special Operations Executive (SOE), een organisatie die in het geheim agenten en saboteurs uitzond naar o.a. Frankrijk.

Wat dit boek extra interessant maakt is dat er een tweede verhaallijn in zit, die zicht afspeelt in 2012. Dit deel gaat over Kat, die modeconservator is en via haar grootmoeder in het bezit komt van een indrukwekkende collectie haute couturejaponnen van Dior. Hoe komt haar grootmoeder hieraan? En waarom zijn ze weggestopt in een bungalow in Cornwall?

Twee op het oog totaal verschillende verhaallijnen dus, maar de schrijfster weet ze verrassend vloeiend in elkaar over te laten lopen. Echt een aanrader dit boek, reserveer hem maar gauw!

De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo

Familie, Film, Ontboezeming, Romans, ,

“Hé mem, is dat wer sa’n zeven zussen boek?” vroeg mijn zoon toen hij deze dikke pil van Taylor Jenkins Reid op tafel zag liggen. Ik keek verbaasd naar het boek, hoe komt ie daar nou bij? Maar ik snap z’n vraag. Als een negenjarige al meteen bij een titel met een zeven er in de link legt met Lucinda Riley, is wel duidelijk hoe groot de hype rondom die populaire boekenserie is. En terecht. In oktober 2017 las ik het eerste boek over de zussen en was meteen verkocht. Nu zijn we 3,5 jaar verder en is de serie wereldwijd uitgegroeid tot een gigantisch succes. Ik ben toe aan het laatste deel en als het goed is ligt die vandaag voor me klaar in de bieb zodat ie mee kan op vakantie. Nu al zin in!

Maar goed, genoeg over de zussen, want De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo heeft daar helemaal niets mee te maken. Dit boek verdiend zelf de volledige aandacht, want wat een verhaal is dit zeg. Ik had een beetje last van opstartprobleempjes toen ik begon aan dit boek, maar nadat ik tussendoor een aantal andere boeken gelezen heb, pakte ik het toch weer op. En wat ben ik daar blij om. Ik had dit niet willen missen!

Monique Grant werkt nog maar kort als reporter bij een bekend tijdschrift en krijgt op een dag een onvoorstelbaar verzoek van haar baas. De 79-jarige Evelyn Hugo, de grootste filmster uit de jaren vijftig, wil een deel van haar jurken laten veilen voor het goede doel en biedt het tijdschrift een exclusief interview aan. Op één voorwaarde: Monique moet het doen. Anders gaat het niet door. Monique begrijpt er niets van, waarom zou de bekendste vrouw van het land in hemelsnaam specifiek om haar vragen?

Eenmaal bij de grande dame thuis blijkt dat deze helemaal niet van plan is een interview voor het blad te doen. Ze heeft een heel ander verzoek, ze wil haar levensverhaal laten optekenen en ze wil dat Monique dat gaat doen. Die valt bijna van haar stoel van verbazing maar grijpt deze kans met beide handen aan.
Evelyn Hugo vertelt openhartig over haar leven, hoe ze in de filmwereld terecht kwam, waarom ze zeven keer (!) getrouwd is geweest en wie de liefde van haar leven was. Monique luistert gefascineerd en krijgt steeds meer sympathie voor de vrouw. Tot Evelyn aan het einde van haar verhaal met een schokkende mededeling komt…

Wát een boek. Reserveren en mee op vakantie zou ik zeggen!

Het strand van de verloren schatten

Familie, Feelgood, Historisch, Romans, , , ,

Ik heb dit weekend weer een heerlijk, meeslepend boek van Julie Klassen gelezen, een van mijn favoriete historische roman schrijfsters. Hoe die vrouw het iedere keer weer voor elkaar krijgt zo schitterend te schrijven, het is om jaloers op te worden.

Het strand van de verloren schatten speelt zich af in Cornwall, in 1813. Voor de ruige kust van Laura’s woonplaats kan het behoorlijk spoken waardoor er regelmatig schepen in de problemen komen, vaak met een noodlottige afloop. Daags na zulke scheepsrampen staan de eerste jutters al klaar om te kijken of er iets van hun gading te vinden is. Ook Laura dwaalt na die stormachtige momenten langs de kustlijn, maar zij is op zoek naar voorwerpen waaraan ze misschien kan ontdekken wie de personen waren die schipbreuk geleden hebben. Aan de hand van die persoonlijke spullen hoopt ze familieleden van de omgekomen zeelieden op de hoogte te kunnen brengen van de laatste rustplaats van hun dierbare en het gevonden voorwerp bij de familie terug te krijgen.

Op een avond, tijdens een noordwesterstorm, hoort Laura een scheepskanon afgaan en ze haast zich naar het strand. Daar ziet ze hoe de bemanning machteloos door de hoge golven van het schip gespoeld wordt, blijkbaar heeft geen van hen de reddingsboten kunnen bereiken. Een aantal dorpsbewoners doet een poging de mannen te bereiken maar uiteindelijk weten ze er maar één aan land te krijgen, waar hij roerloos blijft liggen. Laura ontdekt dat de man nog leeft en laat hem naar haar huis brengen, waar ze samen met haar buurvrouw haar uiterste best doen hem weer bij kennis te brengen.

Je zou zeggen dat hiermee al een groot deel van het verhaal verteld is, maar nee, dit alles gebeurt alleen nog maar in het eerste hoofdstuk. De rest van het verhaal laat ik je liever zelf ontdekken, vind ik fijner.
Ga er maar even lekker voor zitten, want de kracht van Julie Klassen is dat je niet eerder wilt stoppen met lezen dan wanneer je weet hoe het afloopt.

De perfecte moeder

Familie,

Ik denk dat veel mensen net als ik het sneupen in de bieb erg missen. Het is geweldig dat je alles wat je lezen wilt kunt aanvragen via de afhaalservice maar ik lees meestal boeken waar ik toevallig tegen aanloop en dat kan nu natuurlijk niet. Gelukkig zijn er momenten dat ik even naar kantoor moet om iets te halen of te regelen en dan maak ik dankbaar gebruik van het feit dat ik een zeldzaam rondje door ‘mijn’ bibliotheek kan maken. Zo stuitte ik vorige week op De perfecte moeder. Dat is nog eens een titel. Een perfecte moeder, zou het echt bestaan? En moet je het willen? Tuurlijk niet, niemand is perfect maar toch word ik erdoor getriggerd en het boek gaat mee naar huis.

Het eerste wat opvalt wanneer je het boek openslaat is een vermelding over Stichting Het Vergeten Kind.

Duizenden kinderen in Nederland kunnen niet meer thuis wonen. Ze zijn verwaarloosd of mishandeld. Ze zijn gevlucht voor geweld of uit huis geplaatst, omdat ze niet meer veilig waren. (…)

Oh jee, mijn hart krimpt nu al ineen. Wil ik dit boek wel lezen? Ik besluit het wel te doen en daar ben ik blij om.
Ondanks het heftige onderwerp is dit een schitterend boek. Het wordt nergens zo erg dat je niet door wilt lezen, in tegendeel, ik kon dit boek niet wegleggen. Esther Boek (goeie naam trouwens 😉 ) heeft een fantastische manier van schrijven, ze weet precies de juiste snaar te raken en trekt je in sneltreinvaart door het verhaal.

In korte hoofdstukken lees je om en om het verhaal van Helena en haar moeder Nelleke, dat zich afwisselend tussen 1968 en 2018 afspeelt. Deze tijdsprongen geven het verhaal precies de juiste dosering en het maakt dat je niet kunt wachten hoe het verder gaat. Ik zal, zoals gewoonlijk, verder niet op de inhoud ingaan maar ik kan je wel vertellen dat ik het slot van dit verhaal absoluut niet aan zag komen.
Ik ben onder de indruk van Esther Boek en ga meteen op zoek naar meer van haar hand. En dat is er gelukkig, ik reserveer Het leven dat ik kende. Net als De perfecte moeder een boek met een maatschappelijk thema. Want dat is wat Esther graag verwerkt in haar boeken: “Ik schrijf niet over het ‘hoe’ maar over het ‘waarom’. Waarom doen mensen wat ze doen.”
En dat doet ze op een ontzettend boeiende manier. Genieten!


Donkere dagen, licht leesvoer

Familie, Feelgood, Romantiek,

Afgelopen weekend is de wintertijd ingegaan en nu wordt het alweer vroeg donker. Hoewel dat ook heel gezellig kan zijn moet ik daar altijd erg aan wennen. Geef mij maar lange, zomerse dagen waaraan geen eind lijkt te komen, heerlijk vind ik dat. Gelukkig kun je dat relaxte gevoel prima weer oproepen met een zomers boek. Neem nou Een onvergetelijke dag, van Elin Hilderbrand. Een fijn, romantisch boek, dat zich afspeelt op Nantucket en door weekblad People getipt wordt als Perfect voor een dag op het strand. Nou zat dat er bij mij niet in, maar ik kan je vertellen dat dit boek zich ook prima voor de houtkachel laat lezen.

Het grappige is dat deze roman een heel andere invalshoek heeft dan ik had verwacht. (Ik lees nooit de achterflap, ik laat me graag verrassen). De ondertitel De mooiste dag van je leven kan wel eens heel anders verlopen dan je voor ogen had verklapt dat het om een bruiloft gaat. Maar waar ik uitging van een fijn feelgood-verhaal, draait het in dit boek om de dood van een jonge vrouw. Het eerste bruidsmeisje nog wel. Die zag ik niet aankomen!

De verhaallijn in dit boek wisselt steeds tussen de dag van de bruiloft, waarop het bruidsmeisje in het water aangetroffen wordt, en de dagen voorafgaand aan de grote dag. Verder maakt Hilderbrand zo nu en dan een sprongetje terug in de tijd waardoor je de personages goed leert kennen. Dat is geen overbodige luxe want er komen behoorlijk wat verschillende mensen in het verhaal voor. Naast de bruid en bruidegom, hun ouders, broer, schoonzus en vrienden komen ook een aantal lokale bewoners van het eiland en andere bijpersonen aan bod. Dat klinkt misschien als iets teveel van het goede maar al deze kleine brokjes informatie brengen het verhaal uiteindelijk mooi bij elkaar.

Vind je het net als ik lastig om afscheid te nemen van de lange, lichte dagen dan kan ik je deze roman warm aanbevelen. En stiekem leest ie misschien nog wel zo lekker op een gure herfstavond, wanneer de regen tegen de ramen slaat. Kruip lekker op de bank, steek wat kaarsjes aan en genieten maar!

Het ergste wat je als ouder kan overkomen

Debuut, Familie, Ontroerend,

Sommige boeken maken zoveel indruk op me dat ik amper onder woorden kan brengen wat ik er van vind. Alleen voor jou is er zo een.

In dit schitterend geschreven verhaal spelen Rob en Anna de hoofdrol. Ze zijn al sinds hun studententijd dol op elkaar en hun geluk wordt uitgebreid met de geboorte van hun zoontje Jack, waar ze ontzettend van genieten. Wanneer Jack 5 jaar is heeft hij soms vreemde ongelukjes. Niet heel ernstig, maar wel opvallend. Alsof hij ineens duizelig is. Anna maakt zich zorgen dat er misschien iets mis is met zijn evenwicht en dringt er op aan dat ze met hem naar de dokter moeten. Rob denkt dat het allemaal wel meevalt, ieder kind is toch wel eens een beetje onhandig? De dokter geeft aan dat Jack een hartstikke gezond kind is maar wat hem is overkomen klinkt een beetje als epilepsie, daarom wil hij voor de zekerheid een CT-scan laten maken.
En dan blijkt dat er ‘iets’ te zien is op de scan… 

Luke Allnutt schrijft openhartig over het ergste wat je als ouder kan overkomen. De angst, de onmacht en het grote verdriet. Ik waarschuw je maar vast, het is hartverscheurend. En toch is dit een van de mooiste boeken die ik de laatste jaren gelezen heb. Ik ga geen verdere pogingen doen om dit te beschrijven, ik raad je aan dit pareltje zelf in alle rust te ontdekken.

Een schuld ontkennen is het ergste wat een mens zichzelf kan aandoen

Familie, Ontboezeming, Tweede Wereldoorlog, ,

Constance Croon, een jonge schrijfster, heeft lang geleden gebroken met haar familie. Zolang ze zich kan herinneren is ze het zwarte schaap geweest, zij werd gezien als lelijk en kon niets goed doen. Wanneer ze tien jaar is, gebeurt er een ongeluk waarbij zij en haar broer gewond raken en waar haar familie haar de schuld van geeft. Jaren later is ze de leugens en het bedrog zat en doet ze een poging om dingen uit te praten. Als dit mislukt besluit ze het familiehuis de rug toe te keren.

Haar verbazing is dan ook groot als ze een telefoontje van haar tante krijgt, die vertelt dat Constance’s oma op sterven ligt en naar haar kleindochter gevraagd heeft. Haar eerste impuls is koppig weigeren, haar oma heeft vroeger immers ook nooit naar haar omgekeken. Maar kun je de wens van een stervende negeren? Constance besluit haar wrok opzij te zetten en rijdt voor het eerst in 15 jaar weer naar Vossensteyn, het ‘buiten’ van haar familie in Twente. 

Eenmaal terug bij het landhuis komen de herinneringen en pijn uit haar jeugd in volle hevigheid terug. Ze kijkt er dan ook bepaald niet naar uit haar oma weer te zien. Maar de oude vrouw blijkt een bijzondere vraag te hebben. Ze wil dat er een boek geschreven wordt over haar ervaringen in de oorlog en ze wil dat Constance dat gaat doen. Oma heeft haar herinneringen opgetekend in een dagboek dat ze aan haar kleindochter toevertrouwd. Constance ziet de opdracht in eerste instantie helemaal niet zitten, maar zodra ze de eerste 20 pagina’s van het broze dagboek gelezen heeft, is ze om. Ze verbaast zichzelf door te besluiten voorlopig op het landhuis te blijven, zodat ze met oma over het dagboek kan praten en het ondertussen kan bewerken tot een roman.  Maar dan arriveert de rest van de familie ook op Vossensteyn, om afscheid te nemen van oma…

Het litteken van Vossensteyn is een intrigerende familieroman die je meteen wilt uitlezen. De schrijfstijl van Maria Boonzaaijer is heel verslavend, poëtisch bijna, en het tempo ligt lekker hoog. Rode draad in dit verhaal is schuldgevoel. Boonzaaijer weet op een bijzonder gevoelige manier te omschrijven hoe ontzettend veel impact een leugen kan hebben op mensen en hoe lang dit kan doorwerken.

Een schuld ontkennen is het ergste wat een mens zichzelf kan aandoen. Dat weet ik nu, na zoveel jaren. De waarheid ontkennen maakt je innerlijk ziek…

Lezen dus, dit boek.