Het is de gruwel van elke ouder, een kind dat vermist raakt. Wat is er gebeurd, leeft je kind nog, een nachtmerrie. Je moet daarom wel een beetje gestoord zijn als je twee tv-series en een speelfilm achter elkaar ziet over vermiste meisjes. Maar ja, alles voor onze bloglezers, zullen we maar zeggen.

Allereerst de speelfilm The Silence (Das Letzte Schweigen). Voor liefhebbers van The Killing staat er op de hoes te lezen. Dat ben ik, maar Das Letzte Schweigen haalt dat niveau absoluut niet.

Uit de omschrijving in de catalogus: Een dertienjarig meisje verdwijnt spoorloos in een korenveld op het Duitse platteland en wordt vermoord teruggevonden op exact dezelfde plaats als waar 23 jaar eerder de elfjarige Pia werd verkracht en vermoord.
Het is wat lastig om de vinger op te leggen, maar zo gaandeweg de film werd mijn kijkplezier danig op de proef gesteld. Vreemde dialogen over kinderen,  betekenisvolle beelden van korenvelden en struiken die vooral potsierlijk aandoen, merkwaardige montage. Een acteur die én een tiener speelt en een eind dertiger met als enig onderscheid zijn haarlengte en hup, daar gaat de geloofwaardigheid van het verhaal de kliko in. Maar als melodramatische curiositeit heeft de film zeker waarde en misschien nog meer als je ideeën wilt opdoen voor de retro-inrichting van je kamer.

Dan Les Oubliées of op z’n Engels Forgotten Girls. Rechercheur Christian Janvier doet al 15 jaar onderzoek naar zes ontvoerde meisjes van dezelfde leeftijd. Hij heeft zich zo vastgebeten in het onderzoek dat zijn relatie er onder lijdt en ook zijn gezondheid. Als er weer een meisje verdwijnt lijkt de zaak zich te openen. De grote kracht van de serie zit hem in de hoofdrolspeler, de charismatische Jacques Gamblin. Zijn schets van de verwarde rechercheur die zijn eigen weg gaat draagt het verhaal. Een verhaal dat zich traag ontvouwt en daardoor meer een psychologisch portret dan een detective is. Hij onderhoudt contact met alle ouders van de vermiste kinderen en die scènes dragen bij aan de sfeer van de serie. Elke ouder verwerkt een dergelijk drama op zijn eigen manier.
Door slaapgebrek en stress begint Janvier te lijden aan geheugenverlies en hallucinaties waarin de slachtoffers aan hem verschijnen.  Uiteindelijk vindt hij een overeenkomst tussen les oubliées, al kun je je afvragen waarom hij dat niet jaren eerder heeft gezien. De bevredigende afrekening geeft alle ruimte aan je eigen wraakgevoelens. Ondanks de traagheid sleept Les Oubliées je mee door de sfeer, het goede acteren en de onconventionele manier van vertellen.

Het toetje eet je in de regel als laatste en in dit geval is dat The Missing. Als een gezin met autopech strandt in een Frans dorp verdwijnt het zoontje van Tony en Emily. Tien jaar later volgt Tony een spoor dat hem terugbrengt in het dorp. Tony zijn leven staat na de verdwijning stil. Het verlies van zijn zoon heeft hij niet een plaats kunnen geven, waar zijn ex-echtgenote Emily wel probeert verder te leven.

Acteur James Nesbitt speelt de rol van verbitterde vader zo sterk dat het net is alsof hij in zijn woede puntige tanden heeft gekregen. Net als Les Oubliées is de serie langzaam. De vertwijfeling en radeloosheid van beide ouders krijgt alle ruimte. Tel daar de goede bijrollen bij op en je hebt een hele sterke serie die je vooral te pakken krijgt door Tony. Zijn vasthoudendheid maakt dat je zo nu en dan weg wilt kijken, maar kan je een vader die zijn kind kwijt is wel veroordelen?
Het einde lijkt te zinspelen op een tweede seizoen.

Van mij hoef je je natuurlijk niks aan te trekken, daarom hier de cijfers van IMDB:
The Silence 7.0
Fotgotten Girls 7.2
The Missing 8.1
Maak een keus en doe niet zoals ik. Drie vermissingen achter elkaar zorgt voor een beroerde nachtrust.