Categorie archief: Non-fictie

Judas

Non-fictie, Waar gebeurd, ,

judas
Op de laatste bladzijde van het boek Judas schrijft Astrid Holleeder:

Het is tijd dat het moorden stopt. Dat Sonja en ik onze getuigenis tegen jou met de dood moeten bekopen weten wij. De enige reden dat jij nog leeft, is dat je ons het leven wilt ontnemen. Maar ondanks die zekerheid, Wim, hou ik nog steeds van jou.

judasHet was alles behalve pais en vree in het gezin Holleeder. Ze woonden in de Eerste Egelantiersdwarsstraat in de Amsterdamse Jordaan. Vader Willem Holleeder, werkzaam bij het Heineken-concern,  was alcoholist en tiranniseerde zijn vrouw en kinderen, waarvan Willen de oudste en Astrid de jongste was. Nadat zijn ouders waren gescheiden nam Willem steeds meer de rol van zijn vader over. Astrid ontworstelde zich aan het milieu en werd strafrechtadvocaat, terwijl zus Sonja trouwde met de later vermoorde crimineel Cor van Hout.

Met een wekelijkse column in Nieuwe Revue en een optreden in het programma College Tour werd Willem Holleeder neergezet  als een society figuur, als de nationale knuffelcrimineel. Wie eenmaal kennis heeft genomen van het bijna 600 pagina’s tellende boek Judas krijgt een beeld van een psychopaat voorgeschoteld, dat elke verbeelding te boven gaat. Na de ontknoping van de Heineken ontvoering in 1983 heeft Willem Holleeder zijn familie meer dan dertig jaar lang geterroriseerd .

Astrid Holleeder leidde een dubbelleven. Ze was de vertrouweling van beroepscrimineel Willen Holleeder, maar ook werkzaam als strafrechtadvocaat. De schrijfster leefde in een wereld van arrestaties, afpersingen, liquidaties en huiszoekingen en zag nog maar één uitweg. Ze nam de gesprekken met haar broer op en legde een kluisverklaring af bij justitie. Met het doel hem levenslang achter de tralies te krijgen. De titel van dit boek slaat dan ook op de schrijfster, zij heeft haar broer verraden.

Judas is een verbijsterende familiekroniek en een testament in één, goed geformuleerd en met vaart geschreven. Ook ontbreekt de (cynische) Amsterdamse humor niet. Niet eerder kreeg ik zo’n huiveringwekkend verhaal onder ogen. Toch is het goed te bedenken dat dit verhaal de beleving weergeeft van Astrid Holleeder;  het is haar invulling van de werkelijkheid.

Blije voeten!

Hobby, Non-fictie, ,

blotevoetensZodra de zon gaat schijnen en de thermometer boven de 17 graden stijgt wil ik mijn slippers aan. Er is voor mij geen ultiemer zomergevoel dan mijn blote voeten in een nieuw paar slippers, en het liefst een strand erbij om het gevoel compleet te maken.

Ik werd dan ook ontzettend blij van het nieuwe haakboek Blotevoetensandalen haken. Op de voorkant prijken 8 blote voeten voorzien van fleurig gehaakte ontwerpen. Aangezien ik het lezen van boeken graag afwissel met haken, kon ik de verleiding niet weerstaan om mezelf te wagen aan enkele ontwerpen uit het boek.

Het boek biedt instructies voor 8 verschillende blotevoetensandalen en achterin worden instructies gegeven over de verschillende technieken die gebruikt worden. Ik heb twee patronen uitgeprobeerd: de Ibiza-driehoeken en de Ivoren sterbloemen.

Tijdens het haken viel me op dat je de instructies soms enkele malen moet doorlezen om precies te begrijpen wat er bedoelt wordt en dat er een enkele keer een klein foutje in het patroon staat. Gelukkig bieden de foto’s uitkomst als je er even niet uitkomt. Ondanks dat de creaties eenvoudig lijken is enige haakervaring wel aan te raden voordat je hiermee aan de slag gaat.

Mijn voeten zijn in elk geval blij: deze zomer kan ik hip op het strand verschijnen!
Ook zin om creatief aan de slag te gaan? Reserveer dan nu deze titel!

ps. het resultaat 🙂blotevoetensandalenmarije

reserveer deze boeken

Naar buiten, het is lente!

Activiteiten, Dieren, Hobby, Koken, Non-fictie,

natuur1

Midden in de natuur

Alles is frisgroen, het zonnetje schijnt (zo nu en dan) en het begint te kriebelen: je wilt naar buiten en iets leuks doen. Voor wie niet genoeg heeft aan alleen maar wandelen of fietsen is er een boek vol inspiratie voor activiteiten in de tuin of in de natuur: Midden in de natuur, samengesteld door Anna Carlile en de redactie van natuurmagazine Roots. Het is niet alleen bruikbaar in de lente; er zijn heel democratisch voor elk jaargetijde evenveel bladzijden ingeruimd. Om welke activiteiten gaat het? Enkele voorbeelden: Lees het weer af aan de wolken, Beschilder stenen, Neem kippen, Organiseer een picknick, Verspreid zaadbommen, Verzamel eetbaar onkruid, Bouw een kampvuur, Haal bloesemtakken in huis… Echt voor elck wat wils dus. Het hoeft overigens niet altijd zo actief. Zoek een zitplek, Kijk naar buiten en Ga vogels kijken kosten niet zo heel veel inspanning. Recepten zijn er ook en natuurlijk staat het boek vol foto’s.

Er zijn de laatste tijd meer mooie en interessante natuurboeken binnengekomen in de bibliotheek. Misschien niet in uw eigen vestiging, maar reserveren is gratis.

Natuurboeken

En dan nu naar buiten. Veel plezier!

Drie leestips van Charis

Hobby, mijnboek, Non-fictie, Romantiek, Science Fiction, ,

charisdrietipsDit is de eerste editie van Mijnboek, voor u geschreven door Charis de Chauvigny de Blot werkzaam als coördinator in Bibliotheek Sneek.

glazeneilandNora Roberts – Het glazen eiland
Ik heb net in de zon de laatste woorden gelezen van dit afsluitende deel van de sterren trilogie. Wat jammer dat er weer een queeste voorbij is, het verhaal zindert nog in mij na. Maar wat fijn voor u, u kunt beginnen aan een geweldig geschreven magisch en romantisch avontuur, de voorgaande delen zijn Een ster van vuur en De baai der zuchten.

Nora Roberts is een van mijn favoriete schrijfsters, ze weet personages te scheppen die je raken. Waarbij je wil weten wat er nog meer op hun pad komt. Gelukkig zijn er vele titels van haar vertaald, goed voor jaren leesplezier.

sokkenwolKristel Droog – Mijn knuffels van sokkenwol
Ik lees graag en veel en als ik niet lees maak ik kaarten of ik ga aan de haak. Het zal u niet verbazen dat in mijn boekenkast thuis een aantal meters handwerkboeken staan. Mijn favoriet op dit moment is Mijn knuffels van sokkenwol. Liefhebbers kennen de patronen van My Krissiedolls al langer. Recent zijn een groot aantal van haar mooiste patronen in boekvorm uitgegeven. Paardje Pien, Poesje Mauw en Rocky de wasbeer zijn al uit mijn haakpen gekropen. Aapje Ankie is in wording. De patronen zijn schattig, duidelijk, en wie wil er nu niet zo’n geweldig vriendje cadeau krijgen.  Bevalt het haken goed? In onze bibliotheken zijn vele prachtige boeken te leen. In meerdere bibliotheken van Mar en Fean wordt meegewerkt aan de recordpoging om de grootste gehaakte deken te maken. Kijk in onze agenda voor de eerstvolgende haak maar aan data.

krentzJayne Ann Krentz – De passie
Een wervelende roman met goed getroffen personages, van jong tot oud. Je wordt meegezogen in het verhaal en het is te meeslepend om weg te leggen. De passie heeft me een geweldige zondagmiddag bezorgd. Voor liefhebbers van Nora Roberts en Robynn Carr.
We gaan (hoop ik ) nog veel geweldige middagen tegemoet, Jayne Ann Krentz heeft al meer dan 50 bestsellers geschreven. Ik verheug me op de volgende vertaling.

Turis

Literatuur, Non-fictie, Romans, ,

turis-omslagSoms stuit je op een nieuwe schrijver, waarbij je het gevoel hebt van hem of haar -want het kan net zo goed een vrouw zijn, geen misverstand daarover- wil ik alles lezen. Özcan Akyol is zo’n schrijver. Hij behoort tot de tweede generatie Turkse Nederlanders en debuteerde in 2012  met het boek Eus. De filmrechten werden een maand na verschijning gekocht door filmproducent Eyeworks. Dit jaar verscheen de autobiografische roman Turis.

De schrijver groeit op in een probleemgezin in Deventer dat gebukt gaat onder een tirannieke vader (Turis) die veel drinkt, met iedereen ruzie maakt en zijn kinderen een schuldcomplex aanpraat. Turis is bovendien een overspelige echtgenoot en zijn vrouw denkt dat hij een kind heeft verwekt bij een minnares ergens in de buurt van hun vakantiehuis in Mersin (Turkije) De spanningen lopen hoog op en de schrijver vraagt zich hardop af of er meer kinderen bestaan van wie de ouders afzonderlijk van elkaar op dezelfde avond met zelfmoord dreigen.

Hij wil zichzelf ophangen aan die oude boom. Voor iemand die een streep onder zijn leven wilde zetten stond hij er erg relaxed bij – bijna laconiek.

Op een goede dag besluit Özcan samen met een vriend naar Turkije te vliegen om de gangen van zijn vader na te gaan. Deze zoektocht naar de waarheid moet resulteren in een scheiding tussen zijn ouders.

In dit mysterieuze land heb ik louter herinneringen aan mislukte vakanties, oneindige familieruzies en mijn besnijdenis.

Ondertussen krijgt hij verkering met Tess. Ze is de dochter van een welgestelde familie uit Het Gooi. Vanaf het allereerste  begin wordt Özcan tegengewerkt. Het is duidelijk dat hij nooit kan voldoen aan de hoge verwachtingen van haar ouders. Het grote leeftijdsverschil werkt in zijn nadeel, de baan als schrijver nemen ze niet serieus en zijn Turkse afkomst  wordt ook niet als een pluspunt beschouwd voor het slag mensen dat de gang naar een Turkse kruidenier als een inheemse safari beschouwt. Op zijn beurt vraagt de schrijver zich af of hij niet te zeer belast is met het erfelijk materiaal van zijn vader om een goede partij te zijn voor de beeldschone Tess.

 Hoewel ik die mensen niets heb aangedaan, zetten ze hun treiterterreur en geestelijke druk voort, met een haast psychopathische geestdrift.

Waarin schuilt nu de kracht van dit boek. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Het is met vaart geschreven en de auteur heeft een haarscherp oog voor menselijke relaties. De (droogkomische) humor ontbreekt niet en er wordt niemand gespaard. Beklemmend, indringend, ontroerend en ga zo maar door. Ik vond het een prachtig boek.

Over schandpalen en psychopaten

Humor, Informatief, Internet, Non-fictie, Verhalend, , ,

Jon Ronson is een vrij unieke journalist. Het ligt voor de hand om Jon Ronson te vergelijken met Louis Theroux. Net als Theroux heeft Ronson oog voor merkwaardige en controversiële onderwerpen en stapt hij op mensen af met een zekere onbevangenheid waarmee hij zijn de geïnterviewde ontwapent. Groot verschil is dat Theroux een hele batterij medewerkers en researchers achter zich heeft en Ronson alles in zijn uppie doet en daar verslag van doet in goed geoliede proza.

Ronson werd bekend met The Men who stare at Goats, het verbijsterende verhaal over een experimenteel Amerikaans legeronderdeel dat zich bezighield met paranormale oorlogsvoering.

ronson2In De Psychopatentest raakt Ronson gefascineerd door het gegeven dat 1% van de bevolking psychopaat is, maar dat het aantal psychopaten op belangrijke functies veel hoger lijkt te liggen. Ronson gaat op onderzoek uit.
Hij heeft contact met de bedenker van de Psychopaten-checklijst. Met de bedenker van de DSM, het standaardwerk voor psychiatrische diagnostiek (Ronson blijkt zelf al ruim boven een tiental stoornissen te komen). Met vermeende psychopaten en een zelfbenoemde messias.
Verwacht geen duidelijk antwoord op de vragen die Ronson zelf opwerpt. Bijna laconiek vergaart Ronson zijn verhalen en schrijft die met de nodige humor en zelfspot op. En toch zet hij je aan het denken. Al was het alleen maar over de DSM-5. Zijn de geestelijke stoornissen in dit werk wel allemaal stoornissen en wil je ze als stoornis benoemen? Ben je een psychopaat als je 50% van de kenmerken hebt, of pas bij 60%?

ronson1In Dit is vernederend zoekt Ronson contact met een aantal slachtoffers van public shaming op de sociale media. Iemand als Justine Sacco, die een poging tot (weliswaar beroerde) humor zag sneuvelen in een volksgericht. Vlak voordat ze op het vliegtuig naar Kaapstad stapte, tweette ze: Op weg naar Afrika. Hopen dat ik geen aids krijg. Grapje. Ik ben blank!
Tijdens haar vlucht ontplofte internet. Justine Sacco moest ontslagen worden, was een van de meest gematigde tweets die haar deel waren. Sacco’s leven zoals ze dat kende, was voorbij dankzij haar tweet.

Ronson doet verslag van wat er gebeurt als je digitaal afgemaakt wordt. We leven in een tijdperk waar zogenaamde reaguurders beter tot 140 kunnen tellen voordat ze evenzoveel tekens de digitale ether in smijten, 140 tekens vol van eigen gelijk en morele superioriteit. Het is tamelijk schokkend als je ziet wat de impact is van de digitale schandpaal. Uiteindelijk gaat het boek vooral over schaamte en dat illustreert Ronson met uitstapjes naar de gevangenis en een SM-kelder (niet een sociale media-kelder, maar die andere afkorting).

Ronson staat middenin zijn verhalen en brengt controversiële onderwerpen toegankelijk, met de nodige humor en, heel verrassend, met de nodige spanning. Je wilt verder lezen omdat je wilt weten hoe het afgelopen is met die ene psychopaat, of die journalist die zelf verzonnen citaten van Bob Dylan publiceerde. Een plezier om te lezen die Jon Ronson.

Video’s:
Ted Talk over De psychopatentest
Ted Talk over Dit is vernederend

 

 

Tragiek van het verwoesten van een eeuwenoud landbouwgebied

Geschiedenis, mijnboek, Non-fictie

mijnboek
Nynke Andringa 

stoo;pAls boerendochter en wonend in landbouwgemeente het Bildt kan ik erg genieten van een eindeloos goudgeel graanveld, een uitbundig bloeiende aardappelakker of een weiland met Frysk stamboekvee. Op het 500 jaar geleden ingepolderde Bildt zie je de schoonheid in de landerijen: natuur door boeren in cultuur gebracht. Vanaf de Bildtdijken zie je uit over tot de horizon reikende akkers.

Dit is mijn hof van Chris de Stoop gaat over het verdwijnen van zo’n landschap. De havenuitbreiding van Antwerpen en verdieping van de Schelde zijn de redenen dat duizenden hectares landbouwgrond in (Zeeuws-)Vlaanderen ter compensatie moeten wijken voor nieuw aan te leggen natuurgebieden. De overheid gaat tot onteigening over. Een hele streek met de vruchtbaarste velden van Europa wordt prijsgegeven.

Ook de Hedwigepolder, “volgens veel mensen de mooiste polder van de hele regio door de mengeling van akkers, weiden, dreven, bosjes en plassen”,  moet ontpolderd worden. Een afspraak die over de hoofden van de bewoners heen werd gemaakt en in een verdrag tussen Nederland en België werd vastgelegd. Jarenlang is er strijd gevoerd over deze teruggave aan de natuur, terwijl het gebied al vóór de 80-jarige oorlog bedijkt was. Een grote meerderheid van de Zeeuwen en de Vlamingen uit dit gebied is fel tegen, omdat men dit een onverdraaglijke gedachte vindt. De bewoners voelen zich in hun bestaan en tot in hun hart geraakt. En met name de Zeeuwen snijdt het door de ziel om polders aan de rivier te geven terwijl zij de watersnoodramp van 1953 hebben meegemaakt. Verbeten komt de streek in opstand. Maar men wordt niet gehoord door de overheid en de macht van natuurorganisaties, door de bevolking “de groene maffia” genoemd,  is groot. De arrogantie waarmee men de bewoners en de boeren tegemoet treedt is onthutsend en verbijsterend.

De auteur van dit persoonlijke relaas is de jongste van de twee zonen in een boerengezin en geboren en getogen in dit gebied, zijn hart ligt in de polders en bij de bevolking. Hij wordt journalist. De oudste zoon was voorbestemd om boer te worden, en zijn hele bestaan ís het boerenleven, hij leeft voor zijn vee en akkers. Zoals bij de meeste boeren is het boer-zijn voor hem een roeping. Hij raakt verbitterd door de houding van de overheid en de natuurorganisaties, de macht die zij uitoefenen en het miskennen en niet-horen van de plaatselijke bevolking en boeren. Daarnaast gaat hij steeds meer gebukt onder de voortschrijdende regelzucht vanuit den Haag en Brussel. Het wordt bijkans onmogelijk om als boer je bedrijf uit te oefenen. Van nabij weet ik hoe boeren in toenemende mate ingeperkt worden door talloze regels en dat er in de loop der jaren een enorme papierwinkel is ontstaan. Alles moet tot in het absurde geregistreerd en verantwoord worden. Eén klein administratief foutje kan leiden tot een boete van duizenden euro’s.

Nadat zijn broer een eind aan zijn leven heeft gemaakt, keert de auteur terug naar de hoeve en probeert zo goed mogelijk het boerenbedrijf voort te zetten, voor zolang dat nog zal duren.

Dit boek ademt onmacht, verlies en pijn over de teloorgang van een groot landbouwgebied. Waarin de verlaten boerderijen langzaam maar zeker verpauperen of worden afgebroken. Waarin dorpen ontvolkt raken. Een hele streek die eeuwenlang landbouwgebied was, wordt omgevormd tot “gemaakt” natuurgebied.

Komend uit een boerenfamilie greep dit boek me aan. Het gedwongen moeten stoppen als boer gaat gepaard met veel emoties en verdriet. Maar dat de natuurlobby zoveel macht heeft en op zo’n aanmatigende manier met mensen omgaat zonder een greintje empathie, heeft me ontsteld. Een lezenswaardig en tot nadenken stemmend boek.

Marie Kondo, de Japanse opruimkoningin

Informatief, Non-fictie, ,
Marie Kondo
Marie Kondo

In januari van dit jaar hadden we in de bibliotheek van Heerenveen een goed bezochte avond met een personal organizer. Zij hield een verhaal over opruimen en schoonmaken, plank-voor-plank en kamer-voor-kamer. De Japanse Marie Kondo vindt dat een slecht idee. Het gevaar is dat je hetzelfde soort spullen op verschillende plekken in huis opbergt en daarna nog steeds niet weet hoeveel je hebt. Bovendien ben je jaren bezig.

Als andere kinderen met hun poppen speelden was Marie Kondo bezig met opruimen. Ze heeft van deze hobby haar beroep gemaakt en weet uit ervaring welke methoden niet goed werken. Ze heeft nu een succesvol adviesbureau dat mensen leert hoe ze hun rommelige huizen kunnen transformeren in ruimtes vol rust en inspiratie. Ook heeft ze twee boeken geschreven die in vele landen als warme broodjes over de toonbank gaan: Opgeruimd! en het meest recente Spark joy, dat vooral een praktische uitwerking is van het eerste boek. De methode KonMari – een samentrekking van de naam van de bedenkster – belooft de rommel voorgoed uit te bannen en als bonus de kwaliteit van je leven te verbeteren.

Boeken van Marie Kondo

Het principe is als volgt. Je sorteert per categorie, niet per plek.
Per categorie verzamel je ALLES wat eronder valt. Hierbij is de
volgorde belangrijk: van gemakkelijk naar moeilijk, zodat je de nodige ervaring hebt opgedaan voordat je aan je fotoalbums begint. Daarom begin je met kleren, dan boeken, papieren, allerlei en tenslotte dierbare herinneringen als brieven en foto’s. Heb je alles verzameld, dus bijvoorbeeld alle kleren op een grote hoop, dan (schrikt je van de hoeveelheid en) neem je ze stuk voor stuk in je handen, waarbij je je afvraagt of je er blij van wordt. Zo ja, dan mogen ze blijven, zo nee, weg ermee. Nuttige en noodzakelijke dingen als de stofzuiger, belangrijke papieren en gereedschap hoeven gelukkig niet weg, ook al vervullen ze je niet met vreugde – ze heeft geprobeerd het zonder te stellen en dat pakte niet goed uit.

Als het goed is gaan de spullen zo met vuilniszakken tegelijk de deur uit. Ik voorzie gouden tijden voor kringloopwinkels en rommelmarkten. Wat overblijft berg je op, alles van één soort bij elkaar. Tot slot heb je een opgeruimd huis waarin je de overgebleven dierbare voorwerpen mooi kunt neerzetten en ophangen. Dankzij de speciale KonMari vouwmethode kunnen shirts en andere kleren rechtop in de laden staan zonder dat alles omvalt als je er iets uitvist. De opzet is tenslotte dat je precies ziet wat je hebt en dat maakt dat je minder dingen aanschaft. Dat rechtop zetten gaat in mijn kledingkast helaas niet door; die heeft alleen maar planken en geen laden.

Nu ben ik niet lang geleden verhuisd, zodat alles al kritisch bekeken is. Mijn huis is vast niet Kondo-proof, maar de komende tijd ga ik zeker met haar adviezen in mijn achterhoofd aan de slag. Op mijn eigen manier dan. Boeken weggooien die ik nog niet gelezen heb? Dacht het niet!

De boeken van Marie Kondo lezen vlot en geven ook een inkijkje in de Japanse cultuur. Het is grappig om te lezen hoe spullen een ziel hebben in haar ogen. Alles wat weggedaan wordt krijgt een bedankje en sokken die in de la liggen genieten van hun vakantie. Kondo vertelt ook heel ontwapenend over haar eigen fouten, ze dreef haar familie geregeld tot wanhoop met haar opruimwoede. Even een tip: lees deze boeken niet ’s avonds laat. Je raakt geïnspireerd en wilt meteen aan de slag en dat is niet bevorderlijk voor een goede nachtrust.

Wie is al bezig geweest met KonMarieën? Ik ben benieuwd naar de ervaringen!

Marie Kondo interview
De strijd tegen rommel met ‘opruimgoeroe’ Kondo – EenVandaag

Seymour Bernstein

Film, mijnboek, Muziek, Non-fictie,

mijnboek

Marion Dijkstra

seymourOp een mooie winterse zondag ben ik in Amsterdam met vrienden en nemen de  pont over het IJ naar Filmtheater Eye, want daar draait: Seymour An Introduction, aangeraden door o.a. mijn pianodocente.
We dompelen ons onder in een prachtig maar vooral ook leerzaam levensverhaal van een bijzondere piano pedagoog en solist.
Je vraagt je af waarom je nooit eerder van hem hebt gehoord, dat wordt duidelijk in de prachtige documentaire film: een waar muzikaal genot.
Deze film draait nog op veel plaatsen in Nederland en is ook te zien via NPO uitzending gemist op Kanvas: dus lekker thuis op je laptop of tablet!

Cinema.nl schrijft over deze film:

Acteur Ethan Hawke kampte enkele jaren met podiumvrees. Tot hij bij een etentje naast de Amerikaanse concertpianist/docent/mentor Seymour Bernstein (1927) kwam te zitten. Diens visie op de kunst (en het leven) bleek zo bijzonder dat Hawke besloot er een documentaire aan te wijden.
Al na enkele minuten is duidelijk waarom Hawke zijn goeroe zo graag met de rest van de wereld wilde delen. Bernstein is een baken van rust en kalmte, die in prachtige volzinnen oreert over de harmonische functie van muziek en de noodzaak van het creëren. Een delicate man, wiens carrière als concertpianist op vijftigjarige leeftijd ten einde kwam na een decennialange worsteling met podiumvrees. En die al 57 jaar alleen in een klein appartement in New York woont.

https://www.youtube.com/watch?v=siYkwtqu8i4

Via bovenstaande link (control én klik) alvast een voorproefje. Veel Luisterplezier!

Weg met die geiten!

Bestseller, Non-fictie,

Neem een geit: leven voor gevorderden

Boeken die hoog scoren op de bestsellerlijsten hebben in feite geen aandacht nodig in de vorm van een bericht op ons weblog. Waarom dan schrijven over ‘Neem een geit’ van cabaretier Claudia de Breij? Eerlijk gezegd was het de titel die me nieuwsgierig maakte en als je het boek toch leest kun je er net zo goed een berichtje over schrijven.

Claudia de Breij is inmiddels 40 (ze doet er niet geheimzinnig over) en mist op deze leeftijd de adviezen en levenslessen die over je worden uitgestort als je jong bent. Dus ging ze te rade bij mensen die inmiddels een leeftijd hebben bereikt waarop je wordt geacht een aantal wijsheden te hebben verzameld. Samen met haar geliefde, journaliste Jessica van Geel, sprak ze met Hedy d’Ancona, Hanneke Groenteman, Hans Wiegel, Paul van Vliet, Nico ter Linden en anderen. Ze stelde hen vragen over leven en dood, ouders en kinderen, liefde en seks, schuldgevoelens en werk. Hoe pakken zij het aan? Wat hebben ze geleerd en wordt het allemaal gemakkelijker als je ouder wordt?

In korte hoofdstukken krijgen we hun antwoorden op grote en kleine levensvragen. Soms zijn dat open deuren of kun je er niet zoveel mee, maar dan ineens staat er een pareltje tussen. Dit alles op vlotte en soms humoristische wijze, maar vaak serieuzer dan je zou verwachten. De 69 hoofdstukjes hebben titels die de lading dekken: Act your age, Wees trouw, Gezondheid is vrijheid, Ga op tijd weg, Slaap er een nachtje over.

En die geit? Dat verhaal komt via Hanneke Groenteman. Een man wordt gek van de drukte in zijn piepkleine huisje met vrouw en vijf kinderen. De rabbi geeft raad: neem een geit. Die geit zorg voor nog meer drukte en rommel in huis en de man gaat radeloos terug naar de rabbi. Advies van de rabbi? Doe de geit weg. Gevolg is, dat de drukte in huis best lijkt mee te vallen. Vertaald naar onze eigen situatie: herken de geiten in je leven en doe ze weg. Of nog beter: haal ze niet eens in huis.

Op Hebban.nl staat een interview met Claudia de Breij

hebban.nl