Categorie archief: Ontroerend

The first to die at the end

The first to die at the end is een hartverscheurend verhaal geschreven door Adam Silvera over het idee dat het leven niet oneindig is. Wat zou er namelijk gebeuren als er een organisatie zou bestaan die je belt op de dag dat jij gaat sterven? Death-cast is zo’n een organisatie in The first to die at the end. Maar kan deze lijst van mensen die dood gaan echt zijn en wat zijn de potentiële implicaties door ontstaan door deze organisatie? Hier komen we allemaal achter in The first to die at the end. 

De twee primaire hoofdpersonen zijn Orion en Valentino. Orion is een jongen die weet dat tijd niet oneindig is. Orion heeft namelijk een hartziekte waardoor hij het besluit heeft genomen om lid te worden van de zogenaamde Death-cast organisatie. Valentino wilde er eerst niks van weten. Maar, na bijna zijn tweelingzus te zijn verloren in een auto-ongeluk, besluit hij om zich toch aan te melden bij de organisatie. Orion en Valentino ontmoeten elkaar na oogcontact te hebben gemaakt op Times Square tijdens de lancering van de Death-cast organisatie en zijn voor altijd veranderd. 

… as long as you keep existing, you’ll keep breathing, and if you’re breathing, one day you’ll start living again

The first to die at the end p. 61

Na het succes van Silvera’s boek They both die at the end in 2017 had ik zeer hoge verwachtingen van deze prequel. Fictieve verhalen over de dood hebben mij nooit aangesproken (ik hou meer van de zogeheten happy endings), behalve wanneer ze zijn geschreven door Adam Silvera. Zelf zou ik echt nooit mij opgeven voor zo’n Death-cast organisatie, maar ik snap wel door dit boek waarom mensen het wel zouden doen. In The first to die at the end ontmoet de lezer namelijk ook mensen in deze organisatie werken en leert de Death-cast organisatie kennen vanuit hun ogen. Door dit boek te lezen leer je als lezer redenen kennen waarom mensen deze organisatie kunnen vertrouwen of wantrouwen.

Adam Silvera’s schrijfstijl helpt enorm om dit heftige onderwerp van sterven toch luchtig te houden. Silvera schrijft vlot en meeslepend en hij weet de emoties van zijn personages goed over te brengen. Het verhaal is ontroerend en de lezer zal zich zeker betrokken voelen vooral bij de personages Orion en Valentino.

Kortom, The first to die at the end is een prachtig boek dat zeker de moeite waard is om te lezen. Het is een verhaal over vriendschap, liefde en de strijd tegen de dood en het zal de lezer zeker ontroeren. Adam Silvera heeft opnieuw bewezen een getalenteerde schrijver te zijn die in staat is om diep emotionele verhalen te vertellen die de lezer niet snel zal vergeten.

Dit boek is te reserveren in het Engels!

Lavery & Zoon

Ik weet niet precies hoe het werkt, maar sommige boeken lijken me te roepen. Dat klinkt misschien gek maar zo voelt het echt. Laatst nog. Ik was aan het werk in de Bibliotheek in Joure en liep even naar voren om een bakje koffie te halen. Toen ik langs de tafel met nieuwe boeken liep zei iets in mij dat ik me om moest draaien en het volgende moment had ik Lavery & Zoon in mijn handen. Vreemd, dacht ik, want het boek zag er niet per se heel aantrekkelijk uit. Maar goed, dat zegt natuurlijk niets over de inhoud. Ik ben door de jaren heen zo vaak aangenaam verrast dat ik me daar al lang niet meer door laat leiden. Dus hij ging mee.

Afgelopen weekend begon ik in deze 366 pagina’s tellende pil en voor ik het wist had ik hem uit. Wauw. Echt hoor, wat een boek! Ik ging er helemaal in op. Het is zo mooi geschreven dat de tranen me meerdere keren over de wangen liepen. Zo tegen het einde van het boek was dat ook weer het geval en mijn zoon, die me zo zag zitten zei ‘ist sa moai mem?’ Ja, ja en nog eens ja.

Dit is echt zo’n boek dat je niet uit wilt hebben. Ik kan dan zo moeilijk afscheid nemen van de personages. Een verhaal dat zo binnenkomt als deze verdient dan ook zeker een plaatsje op ons blog. Ik ging meteen op zoek naar meer moois van de hand van Jo Browning Wroe maar dit bleek haar debuut te zijn. En wat voor een! Ik hoop dat ze gauw met een volgend boek komt, ik kan bijna niet wachten.

Laat je overigens niet teleurstellen door de inhoudsbeschrijving in onze catalogus, die doet absoluut geen recht aan dit boek. Het kan op geen enkele manier uitdrukken welk effect de schrijfstijl op je heeft. Dus reserveer dit boek en sluit jezelf lekker een dagje af voor de buitenwereld. Daar ga je geen spijt van krijgen.

Twee boeken die keihard binnenkomen

Wanneer je op goed geluk wat boeken mee naar huis neemt en de achterflap niet leest, is de kans aanwezig dat je voor verrassingen komt te staan. Gelukkig vind ik dat nu juist een fijne manier van lezen maar sommige verhalen zie je echt totaal niet aankomen. En dat komt binnen. Hard zelfs. Het verbaast me keer op keer hoe ontzettend ik geraakt kan worden door een boek. Chapeau voor al die indrukwekkende auteurs, ik ben zo blij dat jullie er zijn! 🙂

Zo las ik een paar weken geleden Reminders of him van Colleen Hoover.
De Nederlandse versie, dat wel, maar de Engelse titel staat nogal prominent op de cover. Herinneringen aan hem is een hartverscheurend verhaal dat erg veel indruk op me gemaakt heeft.

Het bewijst op een totaal open-minded manier dat de dingen niet altijd zijn wat ze lijken. Cryptisch? Mwoah, valt mee hoor. Maar ik wil hier absoluut niets verklappen over de inhoud. Geniet, net als ik, onvoorbereid van dit aangrijpende boek.

Daarna las ik Wat er te redden viel van Liese O’Halloran Schwarz. Alweer zo eentje die onder je huid kruipt. Je zintuigen worden meteen al op scherp gezet in de eerste hoofdstukken door een raadselachtig mailtje dat allerlei emoties oproept. Daarna springt het verhaal een dikke 40 jaar terug in de tijd en leer je vanuit verschillende invalshoeken de hoofdpersonen kennen.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik zo nu en dan bijna knapte van nieuwsgierigheid, de schrijfster houdt je lang in spanning! Maar toch werd dat nergens vervelend, de details die je stukje bij beetje ontdekt geven het verhaal hun diepgang en werken langzaam maar zeker toe naar de ontknoping. En hoewel ik er al een beetje bang voor was, raakte die me toch diep. Het is fictie maar de wetenschap dat dit soort dingen wel degelijk gebeuren is onvoorstelbaar…

De kindertrein

“Ik woon elders maar dit is mijn stad,” antwoord ik, en ik verbaas me hoe makkelijk de waarheid is. Dit zegt Amerigo aan het einde van het boek maar er gaat heel wat aan vooraf.

De Kindertrein is een ontroerend verhaal over hechting en onthechting. We schrijven Italië 1946 en de 8-jarige Amerigo telt schoenen. Een gave schoen: een punt. Nieuwe schoenen: een bonuspunt. Een schoen met een gat: een punt aftrek en geen schoenen: nul punten. Hij heeft nooit schoenen van zichzelf gehad.

Hij raapt lompen, moet naar buiten als Capa ‘e fierro komt en zich met zijn moeder in de kamer opsluit. Een vader heeft hij niet. Volgens zijn moeder is dat een geweldige man die naar Amerika is vertrokken om fortuin te maken. En dan komen de treinen! Mama Antonietta gaat met Amerigo naar de communisten om hem in te schrijven voor de treinen.

De communistische partij organiseert iets dat geschiedenis zal schrijven. Communiste Maddalena belooft Amerigo dat hij plezier zal hebben en dat families uit Noord- en Midden-Italië hem zullen behandelen als hun eigen kind. Ze krijgen eten, schoenen, kleding en verzorging. Het is niet te bevatten voor Amerigo en de praatjes die er in zijn steeg gaan zeggen hele andere dingen. Dat ze (de kinderen) verkocht gaan worden aan Amerika of naar Rusland om in ovens gestopt te worden. Of dat alleen slechte kinderen met de trein gaan en dat moeders de goede bij zich houden.

Aangekomen in het noorden krijgt hij het mooiste kado van zijn leven, een viool. Dit hartverscheurende boek van Viola Ardone heeft mijn hart gestolen. Wie weet straks ook dat van jou. Reserveren kan meteen vanaf hier …

Het ergste wat je als ouder kan overkomen

Sommige boeken maken zoveel indruk op me dat ik amper onder woorden kan brengen wat ik er van vind. Alleen voor jou is er zo een.

In dit schitterend geschreven verhaal spelen Rob en Anna de hoofdrol. Ze zijn al sinds hun studententijd dol op elkaar en hun geluk wordt uitgebreid met de geboorte van hun zoontje Jack, waar ze ontzettend van genieten. Wanneer Jack 5 jaar is heeft hij soms vreemde ongelukjes. Niet heel ernstig, maar wel opvallend. Alsof hij ineens duizelig is. Anna maakt zich zorgen dat er misschien iets mis is met zijn evenwicht en dringt er op aan dat ze met hem naar de dokter moeten. Rob denkt dat het allemaal wel meevalt, ieder kind is toch wel eens een beetje onhandig? De dokter geeft aan dat Jack een hartstikke gezond kind is maar wat hem is overkomen klinkt een beetje als epilepsie, daarom wil hij voor de zekerheid een CT-scan laten maken.
En dan blijkt dat er ‘iets’ te zien is op de scan… 

Luke Allnutt schrijft openhartig over het ergste wat je als ouder kan overkomen. De angst, de onmacht en het grote verdriet. Ik waarschuw je maar vast, het is hartverscheurend. En toch is dit een van de mooiste boeken die ik de laatste jaren gelezen heb. Ik ga geen verdere pogingen doen om dit te beschrijven, ik raad je aan dit pareltje zelf in alle rust te ontdekken.

Kun je liefhebben met een hart vol geheimen?

Als ik de titel zie bij het inwerken van de nieuwe boeken ben ik meteen geïntrigeerd. Wat een mooie poëtische titel: Een vraagteken is een half hart. Dat spreekt mij als dichter enorm aan. Het boek begint in het Nu en dat is New York 2017 en later ook in Visby. Daarna speelt het verhaal zich afwisselend af in het Nu en Toen. Toen is Heivide, Gotland, 1979 en Stockholm en Parijs.

Elin is een succesvolle fotografe in New York en ze lijkt gelukkig. Ze werkt zoveel uren op een dag dat er bijna geen privé meer over is. Tot ze een kaart ontvangt vanaf haar geboorte-eiland. Hierna wordt ze overvallen door herinneringen aan haar jeugd. De dingen die toen zijn gebeurd hebben nog steeds een grote invloed op haar leven. En hoe zou het met Fredrik zijn, haar vriend voor het leven? Haar man en dochter zijn ondertussen van haar vervreemd maar laten haar niet helemaal los. Gelukkig maar want Elin heeft hier en daar wel een duw nodig.

Een vraagteken is een half hart neemt je mee en laat je voelen. Het leest als een trein. Het is dan ook geen verrassing dat het een bestseller is. De vertaalrechten werden al aan 25 landen verkocht. En misschien heeft het mijn blog helemaal niet nodig om veel gelezen te worden. Maar ik kan het toch niet laten omdat ik het zo’n prachtige roman vind.

Eerder schreef Sofia Lundberg haar debuutroman, Het rode adresboek. Ook dat werd onmiddellijk een internationale bestseller. Beide boeken zijn in onze bibliotheken te krijgen. Reserveren is handig. Dat kan met onderstaande button of aan de balie van je bieb.

Een bloedmooi boek

Anderhalve week geleden liep ik mijn plaatselijke boekhandel binnen. Net op tijd voordat de deuren dicht gingen vanwege het coronavirus.

Ik moest namelijk Daar waar de rivierkreeften zingen hebben. Enkel en alleen gebaseerd op de aanbevelingen op de voorkant van het boek. Daar was mijn oog op gevallen toen ik uit verveling wat over het internet surfde.

Gruwelijk mooi. NYT Book Review
Adembenemend. The Times

owensBiologe Delia Owens debuteerde op haar 70e met dit boek, een tegelijk verbijsterend en hoopvol gegeven. Verbijsterend omdat ze op deze leeftijd een fantastisch, poëtisch verhaal heeft geschreven.
Hoopvol omdat ze op deze leeftijd een fantastisch, poëtisch verhaal heeft geschreven (voor al die aspirant schrijvers die er maar niet aan toe komen omdat ene boek te schrijven en het eerst maar bij wat blogjes houden).

1969. Het lijk van Chase Andrews wordt gevonden onder een uitkijktoren in het moeras van Barkley Cove in North Carolina.

1952. De zesjarige Kya ziet haar moeder vertrekken uit het huisje waar ze woont met haar ouders en broer Jodie. Het huis staat aan de rand van het uitgestrekte moerasgebied.

Wat volgt is een onwaarschijnlijk mooi geschreven verhaal over de tussenliggende jaren. De vertaalster Mariëtte van Gelder verdient een dikke pluim. De adembenemende en poëtische schrijfstijl blijft overeind in de vertaling.

Te veel vertellen over de inhoud zou een kleine zonde zijn, maar elke lezer zal verknocht raken aan het moerasmeisje Kya. Ze leeft in en met de natuur en probeert zoveel mogelijk andere mensen te mijden. Omdat mensen je teleurstellen of in de steek laten. In tegenstelling tot de natuur, die veranderlijk is maar altijd aanwezig.

Prachtig is hoe Owens haar biologische kennis verweeft in het verhaal. In de beschrijvingen van het moerasleven, in de rol van vrouwen en mannen bij dier en mens, in de observaties van Kya. Het bijna thrillerachtige einde zorgt er voor dat je je hart vasthoudt. Een parel van een boek.

Gruwelijk mooi. Adembenemend.

Te leen als e-book

Het antwoord op misschien

Hij is taxichauffeur, zij is zijn nieuwe klant.
Hun liefde is zeker, hun toekomst niet.

Met deze woorden trekt auteur Hendrik Winter mijn aandacht en daarom gaat Het antwoord op misschien snel mee naar huis. Het eerste hoofdstuk is meteen al prikkelend. Winter heeft een fijne manier van schrijven waarmee mijn nieuwsgierigheid gewekt is en ik met een goed gevoel aan hoofdstuk twee begin . En dat is even schrikken, die zag ik niet aankomen!

Goed, achteraf gezien had ik mezelf die verrassing kunnen besparen door de achterflap te lezen. Maar dat is iets wat ik nooit doe. Ik baseer mijn boekenkeus bij voor mij onbekende auteurs altijd alleen op de titel en de kaft. Ik wil gewoon lekker blanco aan een nieuw boek beginnen, dus lees ik nooit de flaptekst. Goeie tip die ik jaren geleden kreeg en ik kan het iedereen aanraden. Maar dat terzijde.
Als je zelf ook liever niet van te voren weet waar een boek over gaat dan raad ik je aan nu te stoppen met lezen van dit blog.

Het antwoord op misschien  gaat over de 25-jarige Adam, die in een ‘kankerkar’ rijdt. Excuses voor de formulering, niet mijn woorden.
Hij rijdt kankerpatiënten naar bestralings- en chemotherapie, naar afspraken met specialisten of het ziekenhuis. Een baan die veel meer inhoudt dan alleen chauffeur zijn, want zes tot acht weken lang dagelijks gemiddeld een uur met iemand doorbrengen in de beperkte ruimte van een auto schept intimiteit, of je dat nu wilt of niet.
Op een dag stapt Jessi in zijn auto, een jonge vrouw die een tumor in haar luchtpijp heeft. Adam en Jessi hebben meteen vanaf het begin een klik. Ze praten over van alles en nog wat en groeien steeds meer naar elkaar toe. Jessi is een opmerkzaam type die geen blad voor de mond neemt en dankzij haar gaat Adam op een andere manier naar zichzelf kijken.

Dit boek is schitterend, ik kan niet anders zeggen. Het onderwerp is uiteraard al bijzonder meeslepend maar de manier waarop Winter dit weet te formuleren is echt prachtig. Dit komt waarschijnlijk omdat de schrijver dit verhaal grotendeels zelf ervaren heeft. Wat de reden ook is, dit boek wil je gewoon lezen.

Een moordenaar, een muilezel en een jongen

De bruggenbouwer van Markus Zusak laat me zo nu en dan achter met tranen in mijn ogen. Denk ik bij de eerste bladzijden nog, waar gaat dit over en wil ik wel verder lezen, dat verandert vervolgens snel. En halverwege het boek kan ik met moeite nog stoppen met lezen. Alleen als mijn ogen bijna dichtvallen van de slaap leg ik het boek aan de kant. Gelukkig heb ik vakantie en kan ik de hele dag besteden aan lezen. En dan toch nog veel te snel heb ik het boek uit! Maar het blijft rondzingen in mijn hoofd. Ik lees de eerste bladzijden nog eens. Want het boek is bijzonder geschreven. Op de flaptekst staat: van binnen naar buiten en van achter naar voor. En zo is het inderdaad. Het is een verhaal dat niet hoeft te stoppen. Je kunt na de laatste bladzijde gewoon weer opnieuw beginnen.

Vijf broers in een huis zonder volwassenen. Moeder dood en vader verdwenen. De Dunbar jongens voeden elkaar op volgens hun eigen regels. De bijzondere huisdieren. Een vader die terug keert. Het zijn ingrediënten voor een fantastische roman.

Hoofdstukken met sprookjesachtige titels maken nieuwsgierig. Bijvoorbeeld: het meisje dat uit de radio klom, het wereldkampioenschap sterven of de beschilderde piano. Gewoon beginnen met lezen en op den duur valt alles op zijn plek.

Markus Zusak is een internationale bestsellerauteur. Hij schreef onder andere de wereldberoemde verfilmde klassieker De Boekendief. Hij woont met zijn gezin in Sydney, Australië.

Het hele leven in één keer

Over het algemeen kost het schrijven van een blog mij geen enkele moeite. Ik schrijf over boeken waar ik enorm van genoten heb en dat maakt dat de zinnen vaak zo uit mijn vingers stromen. Gewoon, omdat ik het zo graag met andere lezers wil delen.
Maar soms lukt het niet. Soms kom ik een boek tegen dat zo mooi is dat het lastig is de juiste woorden ervoor te vinden. Dat heb ik nu ook.

Het hele leven in één keer raakte me. Keith Stuart heeft een verrassend scherpe schrijfstijl, no nonsense en soms hard. Hiermee weet hij precies de vinger op de zere plek te leggen en dat maakt het boek in mijn ogen tot een succes. Het verhaal draait om de 15-jarige Hannah, die een hartspierziekte heeft. Ze kreeg dit vlak voor haar vijfde verjaardag te horen en de artsen vertelden er meteen bij dat ze niet oud zal worden. Hannah’s vader, Tom, is directeur van een klein theater. De zorg voor Hannah draagt hij alleen, omdat Hannah’s moeder niet gemaakt bleek te zijn voor het gezinsleven en naar het buitenland vertrok. Tom wilde dat Hannah haar vijfde verjaardag onvergetelijk zou worden en verraste haar daarom met zijn enthousiaste team van acteurs op een magisch toneelstuk. Hannah is zo enthousiast dat het team besluit ieder jaar opnieuw een toneelstuk voor haar op te voeren, want niemand weet wanneer de laatste keer zal zijn.
Nu Hannah’s zestiende verjaardag in zicht is, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat haar hart het niet zo lang meer zal volhouden. Ook het theater is in zwaar weer gekomen en wordt zelfs met sluiting bedreigd. Tom zet alles op alles voor nog één laatste toneelstuk voor zijn dochter…

Ondanks dit zware onderwerp weet Stuart het boek luchtig en makkelijk leesbaar te houden, mede dankzij het heerlijk lugubere gevoel voor humor van Hannah. Je leest het verhaal afwisselend vanuit haar perspectief en dat van Tom en hierdoor wordt je heen en weer geslingerd tussen de nuchterheid van een puber en de hartverscheurende angst van een vader. De nachtmerrie van iedere ouder, je kind verliezen, is onvermijdelijk bij deze ziekte en dat lijkt me onnoemlijk zwaar. Des te knapper is het dan hoe Stuart je daar in dit boek mee om laat gaan. Ik kan dat niet omschrijven, gewoon lezen dat boek!