Whistling Ridge, Colorado. Een kleine gemeenschap in de bergen, een zwaar gelovige bevolking, homoseksualiteit, geweld, drugs, een buitenstaander en de verdwijning van een 17 jarig meisje. Een flinke hoeveelheid ingrediënten. Toch weet Anna Bailey in haar debuut Tall Bones hiermee een kruidig gerecht te serveren.

Abigail Blake laat haar vriendin Emma achter op een feestje bij de Tall Bones, een groep stenen diep in het bos waar de dorpsjeugd graag rondhangt, vrijt, drinkt en drugs gebruikt. Abigail volgt een jongen het bos in, Emma heeft een vermoeden wie dat is, maar weet het niet zeker. Ze is vooral gekwetst dat haar beste vriendin haar alleen op het feest laat.
Als Abigail de volgende dag niet terugkomt, volgt een onderzoek, maar de politie lijkt het al snel op te geven.

De familie Blake heeft niet zo’n geweldige reputatie in Whistling Ridge. Vader Samuel, een getraumatiseerde Vietnamveteraan, is alcoholist en gewelddadig. Zijn vrouw heeft haar ambities al lang opgegeven en weet zich nauwelijks staande te houden in het huwelijk en in de gemeenschap. De opvoeding van haar drie kinderen lijkt ze niet aan te kunnen. In deze ijzige omgeving worstelt Noah, de oudste zoon, met zijn seksualiteit. De jonge Jude, zelf slachtoffer van het geweld, probeert op zijn manier het gezin bij elkaar te houden.

Noah is verliefd op Rat, een Roemeense jongen die in een caravan woont. Rat is degene die de radeloze Emma opvangt als Abigail niet terugkomt. Ze denkt dat Hunter, zoon van een rijke ondernemer, verantwoordelijk is voor de verdwijning. Toch krijgt ze een band met hem.

Zo is er nog veel meer te vertellen over de mensen die dit verhaal bewonen. Waarom praat Noah niet meer met Abigail? Wat is er gebeurd met de vader van Emma, een latino? Bailey wisselt heel vernuftig hoofdstukken Toen en Nu af. Daardoor kom je steeds meer te weten en leer je de hoofdrolspelers beter kennen. Toch houdt ze je tot het eind in spanning wie er verantwoordelijk is voor de verdwijning van Abigail. Dat doet ze in verraderlijke rustige stijl, maar schetst ze ondertussen een hels portret van een gelovige gemeenschap waarin geen ruimte is voor mensen die zich niet voegen naar Gods woord. Deprimerend, maar bloederig mooi.