Tagarchief: House of Cards

Favoriete begintitels tv-series

Als je met een tv-serie begint, is de begintitel de binnenkomer. Een goede begintitel met intrigerende, duistere of vrolijke beelden zet de toon van wat je te wachten staat.
Hoe goed de begintitel ook is, meestal begint het grote doorspoelen van de begintitels bij aflevering drie. Gewoon, omdat je het deuntje niet meer kunt aanhoren.  Zoiets als Bohemian Rapsody, of eigenlijk alles van Queen.
Hieronder mijn favoriete begintitels, in willekeurige volgorde. Heb je aanvullingen, dan hoor ik het graag!

Six Feet Under
De formidabele Thomas Newman heeft o.a. de soundtrack van Spectre en Road to Perdition geschreven. Zijn begintune voor Six Feet Under hoor ik nog regelmatig in mijn hoofd.

The Bridge
Hollow Talk van Choir of Young Believers heb ik geen enkele keer doorgespoeld omdat het je meteen in de sfeer van de serie brengt en het een fascinerend nummer blijft.

Game of Thrones
Heerlijk bombastisch en met elk nieuw seizoen weer nieuwe steden of nederzettingen in het bijbehorende clipje. Brengt je meteen in een fantasy-stemming.

True Blood
Beelden en muziek zetten je in Bon Temps, Louisiana, waar het niet pluis is. Let vooral op de man in de schommelstoel met zijn lach van “Ik een rare man? Kijk toch hoe vriendelijk ik lach”.

Dexter
Ik weet niet hoe Dexter uiteindelijk afloopt, maar heb het lang volgehouden. De begintitels niet, hoe goed ze ook zijn. Met 1.40” duren ze wel wat lang. Maar al het gesnij in fruit en vlees geeft goed aan wat je te wachten staat.

The Walking Dead
Onsmakelijkste tv-serie aller tijden. De zombies zijn niet zo snel en komen bij bosjes om het “leven”. De begintitels van deze horrorserie huiveren al lekker.

Mad Men
Veel cooler krijg je ze niet, het lekkere korte beginfilmpje van deze serie is moderne retro. Helaas kon ik de hoofdpersoon, Don Draper, niet uitstaan, dus ben blijven hangen na 1 seizoen.

Orphan Black
Zo moet het ongeveer zijn als je met een hallucinerende paddenstoel in je mik naar een natuurdocumentaire van David Attenborough kijkt.

House of Cards
Jazzy timelapse als kennismaking met de grote manipulator Frank Underwood. Goed gedaan, maar door zijn lengte voorbestemd om doorgespoeld te worden.

Twin Peaks
Moeder van alle begintitels. De serie van David Lynch laat zijn ware gezicht niet zien in de begintitel. Twin Peaks oogt als een idyllisch houthakkersstadje ergens in de VS. Maar schijn bedriegt, het kwaad sluipt de huiskamer binnen onder de mooie muziek van Angelo Badalamenti.

House of Cards, politieke horror

House of Cards
House of Cards

Een politieke satire is de tv-serie House of Cards niet te noemen ondanks de knipoogjes en terzijdes van whip Frank Underwood, gespeeld door de altijd formidabele Kevin Spacey.

Amusant zijn ze wel die knipoogjes en terzijdes, maar het lachen om Underwood vergaat je wel op den duur. Hij is een manipulerende politieke schaker die, in zijn hang naar macht, uiteindelijk de grens passeert tussen good and bad.

Underwood krijgt aan het begin van de serie een grote teleurstelling voor de kiezen. Hij zag zichzelf als de nieuwe minister van buitenlandse zaken, maar de kersverse president passeert hem voor deze functie. Hier begint Underwoods strijd in de achterkamers van het Witte Huis. Nietsontziend ondermijnt hij de posities van degenen die hem in de weg zitten met een strategie die je als kijker vaak pas later duidelijk wordt. Dat is een van de grote attracties van de serie. Hoe iemand met macht deze gebruikt en misbruikt niet voor the greater good maar om er zelf beter van te worden.

In die andere politieke serie, Borgen, speelt politieke overtuiging wel een rol bij al het gekonkel. Als House of Cards een kijkje geeft in de keuken van de Amerikaanse politiek, dan sla ik de maaltijd over. Maar met wat chips of doppinda’s onder handbereik is de serie een plezier om naar te kijken. Zelf prefereer ik Borgen omdat hierin mensen van vlees en boed rondlopen. In House of Cards lopen vooral mensen rond die vlees en bloed willen zien. Politieke horror.