Tagarchief: Irma Joubert

Joubert, wat ben je toch goed

joubertToen ik bezig was met het samenstellen van mijn boekenlijstje voor de vakantie zag ik dat de nieuwe Irma Joubert ook alweer in de bieb is. Super! Ik ben groot fan van haar meeslepende manier van schrijven en reserveerde het boek dan ook meteen. Zoals ik wel had verwacht was ik bepaald niet de enige lezer die dit had gedaan en ik kreeg het boek dan ook niet voor mijn vakantie binnen.

Gelukkig stond het voor me klaar toen ik weer terug was zodat ik in mijn eerste werkweek meteen weer een fijn stuk ontspanning in het vooruitzicht had. En wat heb ik er weer van genoten.

Hildegard is het verhaal over een jonge vrouw wiens leven voornamelijk in het teken staat van oorlog. Als jong meisje moet ze al vluchten voor de bolsjewisten en in haar tienerjaren breekt de Eerste Wereldoorlog uit.
Geraakt door de verhalen waarmee haar vaders goede vriend en arts von Stein bij hen thuiskomt, besluit Hildegard als vrijwilligster aan het werk te gaan in het ziekenhuis. Hier staat ze de soms gruwelijk verwonde en getraumatiseerde jonge mannen bij die terugkeren uit de loopgraven.

Na de oorlog blijkt dat het familiekapitaal van Hildegards vader volledig verdampt is en daarom kiest hij een man voor zijn dochter waardoor hun beider toekomst verzekerd is.
Hildegard’s nieuwe woonplaats wordt Berlijn, waar ze trouwt, twee zonen krijgt en nieuwe vrienden maakt. Een aantal relatief gelukkige jaren volgen en dan breekt de Tweede Wereldoorlog uit. Haar man en beide zonen vertrekken naar het front, kort nadat Hildegard bevallen is van een dochtertje.
Ze zet alles op alles om haar kleine meid te beschermen.

Wat een boek. Ik kan me er geen enkele voorstelling van maken hoe het moet zijn om zo’n groot deel van je leven in oorlogstijd te moeten leven. Wat een verschrikking voor al die mensen, wereldwijd, die zo’n oorlog helemaal nooit gewild hebben en nu hun mannen en zonen zien vertrekken, misschien wel voorgoed.
Hoe houd je het vol, zeker wanneer je ‘de vijand’ bent?

Zoals we gewend zijn van Joubert eindigt ook dit verhaal in Zuidwest Afrika. Ik zal niet verklappen waarom en hoe Hildegard hier terecht komt maar hiermee is het verhaal echt af.

Joubert laat wederom zien wat een fantastische schrijfster ze is.
Ik was volledig in de ban van het leven van Hildegard en baalde ontzettend toen ik het boek eenmaal uit had. Gelukkig voor mij is een tweede deel in de maak. Ik kan niet wachten.

 

 

Kronkelpad van Joubert maakt alle verwachtingen waar

In mijn blog over oorlogsverhalen had ik het al over Irma Joubert, schrijfster van onder andere Het meisje uit de trein. Haar boeken Het kind van de rivier en het daarbij horende parallelverhaal Pontenilo waren schitterend, en ik keek vol verwachting uit naar het vervolg. Vlak voor mijn vakantie lag hij in de bieb: Kronkelpad. Wat een perfecte timing, want Joubert schrijft van die heerlijke romans, ideaal voor op vakantie! Alleen die voorkant al, dan heb je toch meteen zin om in je ligbed neer te ploffen en lekker te lezen?

KronkelpadIn dit laatste boek over de vrienden in Zuid- Afrika worden alle verhaallijnen uit de eerdere boeken afgerond. Dit keer vanuit het perspectief van Lettie Louw, de dochter van de dokter. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit personage al bijna vergeten was uit de eerdere boeken, omdat ze daarin maar een kleine rol had. Maar dat maakt helemaal niets uit, want Joubert sleept je meteen vanaf het begin weer helemaal mee in haar verhaal en je hebt als lezer het gevoel dat je thuiskomt.
Ik wilde ontzettend graag weten hoe het verder ging met Marco Romanelli en zijn joodse vriendin Rachel. In het vorige boek konden we lezen dat zij na het aanbreken van de oorlog onderdoken in een grot in de bergen, met een zware winter voor de boeg. Ik moest gewoon weten hoe dit afgelopen was en gelukkig pakt Joubert de draad van dit verhaal weer op. Hoe triest het ook is.

Ook van alle andere personages die we kennen uit Kind van de rivier en Pontenilo krijgen we te horen hoe het hen vergaat in het leven. Iedereen komt nog even aan bod en hoeveel mensen het ook zijn, het is geen moment verwarrend. Je weet als lezer nog precies wie iedereen is en zijn of haar verhaal kun je ook zo weer oproepen. Dat vind ik echt heel knap van Joubert.
Het boek eindigt met een deel waarin al de hoofdpersonen inmiddels in de zestig zijn. Een mooie en complete afronding van een groot aantal prachtige verhalen.

Oorlogsverhalen

Ik heb iets met boeken over de Tweede Wereldoorlog. Altijd al gehad. Mijn ouders hadden de complete Lekturama serie ‘de Tweede Wereldoorlog’ en daar heb ik urenlang in zitten bladeren.
Verhalen over de oorlog begonnen voor mij tot leven te komen toen er bij mij op de lagere school uitgebreid aandacht werd besteedt aan 50 jaar vrijheid. Dat was in 1995 en ik zat toen in groep acht. Speciaal voor deze gelegenheid werd in de gemeente Skarsterlân de lesbrief ‘Opdat wij niet vergeten…’ uitgebracht. Een prachtige beschrijving van de oorlog in, onder meer, mijn woonplaats Joure. Ik schrok er dan ook van toen ik ontdekte dat het boekje tegenwoordig bijna niet meer verkrijgbaar is. Gelukkig heeft bibliotheek Joure  het nog wel te leen!

Mijn leeshonger naar oorlogsverhalen is na al die jaren nog niet gestild en dat heb ik vooral te danken aan het feit dat er nog heel regelmatig nieuwe boeken uitgebracht worden. De afgelopen jaren heb ik er alweer heel wat verslonden en daar wil ik, nu de herdenking en viering van 4 en 5 mei weer dichterbij komen, graag een aantal van met u delen.

Om te beginnen ‘Het meisje uit de trein’ van Irma Joubert.  Simpelweg een schitterend boek. De oorlog beleven door de ogen van een zevenjarig meisje is echt confronterend. Joubert weet op een prachtige manier de emoties en ervaringen van verschillende betrokkenen te beschrijven.

Na ‘Het meisje uit de trein’  verschenen ook nog ‘Kind van de rivier’ en vrij recent Pontenilo’Ook deze verhalen spelen zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar dan in Zuid Afrika. Het derde deel in deze trilogie, ‘Kronkelpad’ is net uit. Die staat hoog op mijn verlanglijstje!

Dan nu een heel ander boek, Süskind’. Een klant in Lemmer raadde mij aan dit boek te gaan lezen en daar ben ik nog steeds erg blij om. Wat een verhaal!
De Duitse Jood Walter Süskind, die in de oorlog naar Nederland vluchtte, wordt door de Joodse Raad gevraagd beheerder te worden van de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam. Hiervandaan worden de Joden uit Amsterdam op transport gezet naar Westerbork. Een vreselijke taak, maar Süskind weet dankzij deze functie heel veel kinderen te redden door hen veilig te laten onderduiken. Uiteindelijk werd Süskind samen met zijn vrouw en dochtertje zelf op transport  gezet naar Westerbork. Een indrukwekkend verhaal dat vorig jaar verfilmd is.

In de categorie Young Adult Books werd ‘Een boek voor Hanna’ uitgegeven. Een erg mooi boek over de oorlogsbelevenissen van de 14 jarige Hanna die de kans krijgt naar Denemarken te vluchten en hier probeert een nieuw leven op te bouwen. Wanneer de Duitsers Denemarken binnenvallen wordt Hanna gearresteerd en naar Theresienstadt gedeporteerd. Hanna weet wonder boven wonder in de buurt te blijven van haar vriendinnen uit Denemarken en zij doen wat ze kunnen om te overleven. Niet opgeven, wat er ook gebeurt, dat was het motto. Ik was diep ontroerd.


‘Ik schrijf u vanuit het Vel d’Hiv’ 
is een verzameling van brieven en briefjes die geschreven zijn door joden die tijdens de grote razzia in Parijs opgepakt werden. Over deze zwarte bladzijde in de Franse geschiedenis werd, en wordt nog steeds, amper gesproken. De oorzaak is dat deze razzia, waarbij duizenden joden opgepakt werden, niet door de Duitsers, maar door de Franse politie uitgevoerd werd.
Tatiana de Rosnay gaf met haar boek  ‘Haar naam was Sarah’ eerder al aandacht aan deze gruweldaad en schreef het voorwoord van dit boekje met herinneringen aan die vreselijke dagen in het Vélodrome d’Hiver.

Dit waren de eerste  van een aantal van mijn favoriete oorlogsverhalen. Binnenkort zal ik de andere boeken die ik absoluut wil aanraden hier beschrijven.