In februari 2013 publiceerden we een blog over de verfilming van De vrouw in de kooi van Jussi Adler-Olsen. We hebben er lang op moeten wachten, maar de dvd is verschenen.
Voor wie het boek niet kent; Carl Mørck is na een desastreus verlopen politieactie gedegradeerd tot dossierschuiver van onopgeloste zaken. Deze taak neemt hij serieuzer dan de bedoeling is. Samen met zijn assistent Assad onderzoekt hij de verdwijning van een veelbelovende politica. Daarbij schopt hij tegen de zere schenen van een aantal collega’s, maar Mørck is koppig en weet samen met Assad uit de weinige aanwijzingen een spoor te vinden. De vrouw in de kooi is een degelijke verfilming en in thuisland Denemarken de succesvolste film aller tijden. Recensenten waren gematigd enthousiast, maar de bekende Deense kwaliteit druipt er van af. Nikolaj Lie Kaas als Mørck is goed gecast evenals Fares Fares als Assad. Al is die minstens dertig centimeter langer dan mijn voorstelling van hem uit het boek.
In oktober is het tweede deel in première gegaan in Denemarken. Als Mørck wat meer ruimte krijgt voor zijn cynische humor dan mogen we een mooie serie tegemoet zien. Voor liefhebbers van donkere Scandinavische thrillers een must.
Je ziet het overal, managers die zich bemoeien met de gang van zaken zonder al te veel verstand van die zaken. Kunnen ze beter niet doen want dat scheelt een hoop gedoe. Zeker als je de laatste thrillers van Jussi Adler-Olsen en Michael Connelly leest. In Het Marco-effect wordt Carl Mørck door zijn nieuwe baas gehinderd en in De zwarte doos heeft Harry Bosch te maken met een nieuwe manager die hem wil lozen. Gelukkig zijn beiden dwars genoeg om zich niks aan te trekken van de potloodslijpers en alleen daarom al staan beiden hoog in mijn lijstje favoriete speurders.
Naar de catalogus
Het Marco-effect is het vijfde deel in de Serie Q en als vanouds banjert Mørck door het plot als een olifant in een porseleinkast. Marco is een 15-jarige jongen die, als in een Dickens-verhaal, erop uitgestuurd wordt om te zakkenrollen. Zijn oom Zola heeft zich een goeroe-status aangemeten en laat kinderen voor zich werken door in te breken, te stelen en bedelen.
Daarnaast speelt gesjoemel met ontwikkelingsgelden een rol en een verbrand lijk in een boot. Hiermee bevinden we ons op het terrein waar Adler-Olsen in uitblinkt. Hij laat de verschillende verhaallijnen naadloos in elkaar overlopen en voert de spanning lekker op doordat Marco zich los heeft gemaakt van de criminele clan, wat resulteert in een dagenlange achtervolging dwars door Kopenhagen.
Een lichte teleurstelling is dat de donkere toon uit het vorige deel niet terugkomt. Assad heeft zijn verwondingen overleeft en over zijn verleden komen we slechts mondjesmaat meer te weten. Wel heeft Assad voor ons de nodige spreekwoorden met kamelen in petto, tot grote ergernis van Mørck. Kortom, als je vijf kamelen door de woestijn laat draven dan is er altijd eentje als laatste thuis. Vier sterren.
Naar de catalogus
Als Harry Bosch zijn nagel ergens tussen weet te krijgen dan duurt het niet lang of de boel gaat flink kieren. In De zwarte doos draait het om een moord tijdens de rellen in Los Angeles in 1992 na de vrijspraak van de agenten die Rodney King mishandelden. De waanzin van de rellen wordt prachtig beschreven door Connelly.
Bosch wordt met een collega door twee zwaar bewapende politiemannen van de ene plek naar de andere plek gedirigeerd omdat de rellen niet alleen een excuus voor plundering zijn, maar ook voor criminele afrekeningen. In een steeg is het lijk van een jonge Deense journaliste gevonden. Twintig jaar later buigt Bosch zich over de zaak waar hij in 1992 slechts kort onderzoek naar kon doen. Connelly kan als geen ander een puzzel neerleggen waar Bosch geduldig en volhardend mee bezig gaat. De dialogen staan weer als een huis, de psychologie is om van te smullen en het plot als altijd fantastisch.
In het net verschenen Crimezone-magazine beklaagt Peter in-mijn-jarenlange-ervaring-als-misdaadverslagever R. de Vries zich over het realisme in de Nederlandse thrillers, om daarna zonder blikken of blozen te melden dat schrijvers hem beter kunnen raadplegen voordat het boek verschenen is (misschien moet Peter ’s een tijdje aan het werk met een manager boven zich). Over Michael Connelly kan Peter niks zeggen, bijna achteloos verweeft hij zijn kennis van politieprocedures e.d. in zijn verhalen, waarmee hij in elk boek van zijn hand een weergaloze sfeer neerzet . Vijf sterren
ps. Aardig is dat Kopenhagen een rol speelt in Michael Connelly’s thriller en dat Nerderland een rolletje speelt in Het Marco-effect.
Eigenlijk is het niet meer nodig om nog een blog te wijden aan Adler-Olsen, in de boekhandel liggen hoge stapels van zijn Serie Q. Bovendien was hij al eens Tip vd Mnd.
Als er iemand lastig gevallen kan worden met een vergelijking met Stieg Larsson dan is hij het wel. Zijn boeken zijn niet alleen gezegend met een goed plot, maar Adler-Olsen confronteert ons steevast met maatschappelijke misstanden.
Dit keer draait het om een ultra-rechtse beweging die zijn oorsprong vindt in het onfrisse gedachtengoed van een aantal artsen. In een opvangkamp voor zwakzinnige vrouwen zijn tot 1961 gedwongen sterilisaties uitgevoerd. Deze vrouwen mochten geen nageslacht krijgen omdat er in Denemarken geen plaats zou zijn voor zwakzinnige en asociale kinderen. Dat onder zwakzinnige vrouwen ook vrouwen werden geschaard die het in hun ogen niet al te nauw namen met de zeden maakt het gegeven van Dossier 64 des te beklemmender.
Een van deze vrouwen neemt jaren later wraak, een thema dat regelmatig terugkomt bij de schrijver. Voeg daarbij de langzame ontrafeling van het geheim van Carl Mørck’s assistent Assad, de humor die voor verlichting zorgt, een verrassend eind en je hebt wederom een prima Adler-Olsen. Bovendien blijft hij met zijn bizarre plots bovenop de werkelijkheid.
Wel is het zaak om de serie vanaf het begin, De vrouw in de kooi, te lezen.
Jussi Adler-Olsen schreef al eerder thrillers maar met Serie Q is hij in eigen land Denemarken doorgebroken en nu zijn wij aan de beurt. Na De vrouw in de kooi en De fazantenmoordenaars verscheen onlangs het derde deel De noodkreet in de fles. Ondanks de bizarre plots zijn de boeken door de spanning nauwelijks neer te leggen.
Hoofdpersoon van Serie Q, is Carl Mørck en van hem moet je wel houden. Hij lijkt het prototype van een Scandinavische speurder, een eigenwijze eenling die zich struikelend een weg baant door zijn privéleven en zich op zijn werk weinig aantrekt van de hiërarchie. Toch is Mørck beter te vergelijken met een Amerikaanse held als Victor Carl van William Lashner.
Allereerst verdomt hij het om het inspecteurexamen af te leggen, omdat hij kriegelig wordt van mensen hogerop de ladder. Verder wandelt hij ietwat laconiek en cynisch door het leven. Met brigadier Carl Mørck heeft de schrijver een fantastisch personage neergezet. Weggepromoveerd na een dramatisch incident mag hij zich in de kelder van het politiebureau bezig houden met cold cases. Afdeling Q, waar hij in de loop van de verhalen twee wonderlijke assistenten krijgt. Assad, een schoonmaker met een onduidelijk verleden maar met grote speurderszin. Rose, die ook al weggepromoveerd is, weinig ontzag voor Carl heeft en een secretaresse from hell lijkt.
En dan is er nog Mona, politietherapeute die Carl moet helpen bij het verwerken van zijn traumatische verleden, maar waar hij liever andere dingen mee zou willen doen.
Dankzij de spanning en de bijtijden hilarische humor dender je door de boeken. Hoewel de delen los zijn te lezen, is het aan te raden om ze in volgorde te lezen. Met De noodkreet in de fles won hij de Glazen sleutel, de prestigieuze Scandinavische prijs voor misdaadboeken. Een prijs die Stieg Larsson twee keer postuum kreeg om maar ’s een naam te noemen.
Duitse boektrailer van De vrouw in de kooi:
Nb. Dit is het 100e bericht op ons Suderblog. Een moment om even bij stil te staan.
Als Carl Mørck vermoeid en geïrriteerd bij een advocaat aanbelt en diens vrouw hem vertelt dat haar man er niet is, zegt hij in een opwelling dat haar man een relatie heeft met zijn vrouw. Mørck heeft geen vrouw, behalve een ex die hem heeft opgezadeld met een hele erge puberzoon. Waarom hij deze leugen eruit flapt weet hij zelf ook niet en hij vraagt zich af of dat nou echt nodig was. Als hij later de vrouw aan de telefoon krijgt verdraaid hij zijn stem om niet herkend te worden.
Deze scene zegt veel over de hoofdpersoon van Serie Q, van Carl Mørck moet je wel houden. Hij is het prototype van een Scandinavische speurder, een eigenwijze eenling die zich struikelend een weg baant door zijn privé-leven en zich op zijn werk weinig aantrekt van de hiërarchie. Weggepromoveerd na een dramatisch incident mag hij zich in de kelder van het politiebureau bezig houden met cold cases. Afdeling Q.
Jusse Adler-Olsen schreef al eerder thrillers maar met Serie Q is hij in eigen land doorgebroken en nu zijn wij aan de beurt. De vrouw in de kooi en De fazantenmoordenaars zijn de eerste twee delen en ondanks de bizarre plots door de spanning nauwelijks neer te leggen. Met Mørcks laconieke houding en zijn cynische humor als smeermiddel, trekt Adler-Olsen je bij de haren door het verhaal.
De noodkreet in de fles verschijnt deze maand, iets om naar uit te kijken want hiermee won hij de Glazen sleutel, een prijs die Stieg Larsson twee keer postuum kreeg.
Blog van Bibliotheken Mar en Fean 