Marloes Landman

De titel van dit boek, dat op de tiplijst van de Nederlandse kinderjury staat, sprak mij aan. Ik wilde meteen weten wie Sam en Boy zijn. Door de ondertitel weet je al dat hoofdpersoon Sam het niet makkelijk heeft, en ze beleeft inderdaad de ene ramp na de andere.

Ze verhuist met haar moeder en diens vriendin Nanna vanuit het huis van oma Vos die ze erg graag mag, naar Oostende waar ze niemand kent. Ze komen in een vies huis met een verstopte wc en ze mist oma, haar vriendin en kat Nestor, die wel mee mocht, maar wegloopt. Veel spullen zijn ook nog onvindbaar zodat Sam bijvoorbeeld zonder jas naar haar nieuwe school moet na de vakantie en een vreselijk bonte creatie van Nanna aan doet. Helaas valt het op school ook niet mee. Ze is meteen al de pispaal door haar kleren, het feit dat ze twee moeders heeft en een beetje dik is. Gelukkig kan ze af en toe bij buurman André terecht, die jonge poesjes heeft. Ze vraagt hem wel of hij een kinderlokker is, want ze weet dat ze eigenlijk niet zomaar bij een vreemde man naar binnen mag, maar aan de andere kant wil Sam ook dingen-doen-die-niet-mogen.

Sam schrijft in een boekje dat ze van oma heeft gekregen, ze noemt het Tijger. Je krijgt een duidelijk beeld van Sams leven dat er triest en eenzaam uitziet. De aanloop naar het eigenlijke verhaal van het chatten en afspreken met een onbekende via Facebook duurt vrij lang, maar het werd nergens saai, ik wilde juist heel graag weten wat er met Sam zou gaan gebeuren. Ze krijgt een vriendschapsverzoek van de pestkop van de klas en accepteert.

“Ik had mijn eigen doodvonnis getekend door hun vriendschapsverzoeken te aanvaarden. Tijger, zeg me, hoe houd ik dit vol? Hoe zorg ik ervoor dat ze me niet kapotmaken? Misschien moet ik maar verdwijnen, zodat ze me nooit meer kunnen vinden.”

Sam bedenkt het plan om kort te verdwijnen en wil dat doen op haar 13^e verjaardag. Als ze Boy via Facebook leert kennen is er eindelijk iemand die haar leuk vindt. Door het vertrouwde gevoel met Boy wil Sam wel afspreken. Dat doen ze in een bunker aan het strand. En als ze op weg gaat, gaat André ook net goed gekleed de deur uit. Dan volgt een spannend gedeelte. Na de ontknoping lees je een krantenbericht. Het verhaal is gebaseerd op een krantenbericht dat Dieltiens las.

Het boek eindigt met een nawoord voor kinderen en ouders, gemaakt in samenwerking met Child Focus. Hoewel het boek op de Kinderjury lijst staat is het voor kinderen vanaf 12 jaar. Het is een mooi boek dat de gevaren van internet op een toegankelijke manier duidelijk maakt. En je snapt als volwassene nu ook hoe makkelijk een kind slachtoffer kan worden van iemand met verkeerde bedoelingen.

Zie ook de bespreking van Kelderkind van Kristien Dieltiens op dit blog.