Soms stuit je op een nieuwe schrijver, waarbij je het gevoel hebt van hem of haar -want het kan net zo goed een vrouw zijn, geen misverstand daarover- wil ik alles lezen. Özcan Akyol is zo’n schrijver. Hij behoort tot de tweede generatie Turkse Nederlanders en debuteerde in 2012  met het boek Eus. De filmrechten werden een maand na verschijning gekocht door filmproducent Eyeworks. Dit jaar verscheen de autobiografische roman Turis.

De schrijver groeit op in een probleemgezin in Deventer dat gebukt gaat onder een tirannieke vader (Turis) die veel drinkt, met iedereen ruzie maakt en zijn kinderen een schuldcomplex aanpraat. Turis is bovendien een overspelige echtgenoot en zijn vrouw denkt dat hij een kind heeft verwekt bij een minnares ergens in de buurt van hun vakantiehuis in Mersin (Turkije) De spanningen lopen hoog op en de schrijver vraagt zich hardop af of er meer kinderen bestaan van wie de ouders afzonderlijk van elkaar op dezelfde avond met zelfmoord dreigen.

Hij wil zichzelf ophangen aan die oude boom. Voor iemand die een streep onder zijn leven wilde zetten stond hij er erg relaxed bij – bijna laconiek.

Op een goede dag besluit Özcan samen met een vriend naar Turkije te vliegen om de gangen van zijn vader na te gaan. Deze zoektocht naar de waarheid moet resulteren in een scheiding tussen zijn ouders.

In dit mysterieuze land heb ik louter herinneringen aan mislukte vakanties, oneindige familieruzies en mijn besnijdenis.

Ondertussen krijgt hij verkering met Tess. Ze is de dochter van een welgestelde familie uit Het Gooi. Vanaf het allereerste  begin wordt Özcan tegengewerkt. Het is duidelijk dat hij nooit kan voldoen aan de hoge verwachtingen van haar ouders. Het grote leeftijdsverschil werkt in zijn nadeel, de baan als schrijver nemen ze niet serieus en zijn Turkse afkomst  wordt ook niet als een pluspunt beschouwd voor het slag mensen dat de gang naar een Turkse kruidenier als een inheemse safari beschouwt. Op zijn beurt vraagt de schrijver zich af of hij niet te zeer belast is met het erfelijk materiaal van zijn vader om een goede partij te zijn voor de beeldschone Tess.

 Hoewel ik die mensen niets heb aangedaan, zetten ze hun treiterterreur en geestelijke druk voort, met een haast psychopathische geestdrift.

Waarin schuilt nu de kracht van dit boek. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Het is met vaart geschreven en de auteur heeft een haarscherp oog voor menselijke relaties. De (droogkomische) humor ontbreekt niet en er wordt niemand gespaard. Beklemmend, indringend, ontroerend en ga zo maar door. Ik vond het een prachtig boek.