Tagarchief: Rouw

De andere Amerikanen

Literatuur, , ,

Nora krijgt bericht dat haar vader is overleden. Hij is midden in de nacht aangereden op een kruispunt in een klein plaatsje vlakbij het Joshua Tree National Park in Californië. Voor dood achtergelaten op het asfalt van de Highway 62. De politie probeert te achterhalen wie hem heeft aangereden. Dit lijkt het begin van een thriller, maar deze roman is veel meer dan een whodunnit.

Het slachtoffer, Driss, is met zijn vrouw vijfendertig geleden Marokko ontvlucht omdat hij vreesde voor zijn leven. In de Mojave woestijn begint hij een donutwinkel. Na verloop van jaren breidt hij de winkel uit naar een diner. Ze krijgen twee dochters, de oudste ogenschijnlijk gesetteld en Nora. Zij probeert als componist voet aan de grond te krijgen en is de spil in dit verhaal.

Nora keert in shock terug naar haar geboorteplaats om haar moeder bij te staan. De drie vrouwen gaan elk op hun eigen manier om met het verdriet. Nora gelooft niet dat de aanrijding een ongeluk is. Haar zus wil verder en Maryam, de moeder, verwerkt het verdriet in stilte.

Laila Lalami is geboren in Rabat en kwam op haar 24e naar de VS waar ze professor creative writing is aan de Universiteit van Californië in Riverside. De oorspronkelijke titel The Other Americans geeft beter weer wat een van de thema’s in dit prachtige boek is, het alledaagse, sluimerende racisme. Dat schreeuwt de schrijfster niet van de daken, maar wordt subtiel verweven in het verhaal, dat wordt verteld door meerdere personages in korte hoofdstukken. Toch geeft Lalami elk personage diepgang omdat ze iedereen ruimschoots de tijd geeft in het boek. Van de enige getuige van het incident, die zich niet durft te melden bij de politie omdat hij illegaal is, tot de zwarte politievrouw die de zaak onderzoekt. Dat uiteindelijk de toedracht van de aanrijding boven water komt is belangrijk voor het verhaal, maar ondertussen heb je een wonderlijk mooi en goed geschreven verhaal gelezen over familie, rouw, liefde en alledaags racisme. Een absolute aanrader, ook voor thrillerliefhebbers.

De beschermheilige van zwangere meisjes

Historisch, Verhalend, , , , ,

Betoverend, dat is het woord wat in mijn hoofd blijft zweven als ik met een diepe zucht dit boek dicht doe. Een prachtig verhaal over liefde en moederschap in een wereld vol vrouwen.

‘Nonnen en meisjes gedijen in de zilte lucht’, dat is de titel van hoofdstuk acht. Alleen al van die titel word ik zo blij. Jij ook? Dan moet je vooral aan dit boek beginnen. Ik vertel een beetje meer.

Op het Duitse eiland Nordstrand strijkt het Circus Ludwig neer. Het is het jaar 1878. En dan … een vloedgolf zoals maar een keer in de honderd jaar voorkomt. Deze golf eist het leven van de drie kinderen van Lotte en Kalle (speelgoedmaker). Een kind blijft behouden..

Op het strand waren die dag drie moeders aanwezig. Sabine, naaister bij het circus. Tilly die later die dag zelf een baby ter wereld brengt en Lotte, die drie kinderen verliest.

Hoe leef je door als je 3 kinderen in een klap kwijtraakt? En hoe blijf je bij elkaar als je getroffen word door zo’n ramp?

Het circus speelt een grote rol in dit boek. Een circus dat een plek is voor mensen die ergens anders niet geduld worden. Een plek waar je kunt helen als er een stuk van je leven kapot is.

En het Sinte-Margarethahuis voor zwangere meisjes waar meisjes zoals Tilly opgeleid worden om Kindermadchen te worden. En de nonnen, zo liefdevol beschreven. Vriendelijke nonnen die zwangere meisjes een liefdevol onderdak geven en ze iets bijbrengen over kinderverzorging, kunst en literatuur.

‘Ze zijn raar, voor nonnen,’ klinkt het fluisterend onder de meisjes. ‘We krijgen geeneens straf.’ ‘Zijn het wel echt nonnen?’

En de Oude Vrouwen, zo bijzonder. Daar vertel ik niets over. Maar snel reserveren dit boek van Ursula Hegi. Dat kan hier …

Dingen die we toevertrouwen aan de wind

Romans, , ,

Door Ineke van Erp

Deze roman is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Het verhaal speelt zich af in het Noord-Oosten van Japan. De hoofdpersoon is een jonge vrouw, Yui, die de tsunami on 2011 overleeft. Maar ze verliest bij deze ramp haar dochter en haar moeder. Daardoor raakt ze emotioneel helemaal uit balans. Tijdens haar werk als DJ  ontvangt ze tijdens haar radioprogramma een gast die vertelt over Sasaki Itaru die in de tuin van zijn huis een telefooncel zette met daarin een kapotte telefoon. Met deze telefoon communiceert hij met zijn overleden neef via de wind. Deze telefoon van de wind wordt daarna door tienduizenden mensen bezocht die hun verloren geliefden en familieleden berichten via de wind willen sturen. Het wordt een soort pelgrimsoord. Yui besluit er naar toe te reizen, ze verblijft vele uren in de tuin en observeert de bezoekers. Maar ze durft te telefooncel niet te betreden. Tijdens een van haar verblijven ontmoet ze Takeshi, die zijn vrouw is verloren. Langzaam komen we steeds meer te weten over hun beider levens.  En zien we een band ontstaan. Uiteindelijk lukt het Yui om de telefooncel in te gaan en te spreken met haar moeder en dochter.

Dit is een verhaal van rouw, liefde en hoop. Wat een mooie gedachte om via te wind te communiceren met overleden geliefden. Het taalgebruik is prachtig, iedere bladzijde is er wel weer een zin om in te lijsten. Het verhaal is ontroerend, maar de vorm soms wat verwarrend. Het verhaal wordt steeds onderbroken met heel korte hoofdstukken met bijvoorbeeld een filmscene, een stuk Bijbeltekst, een boodschappenlijstje, een krantenbericht. Ik ben ook niet zo sterk in Japanse namen dus moest ook nogal eens even terugzoeken wie is nou wie? Achterin staat een Japanse woordenlijst die je echt wel nodig hebt om het verhaal goed te kunnen volgen.

Het is een prachtig verhaal. Hoe mooi is het dat stemmen via de wind worden meegevoerd naar overleden geliefden. Het is zeker geen feelgood-boek, je moet af en toe even doorbijten. Maar je krijgt veel stof tot nadenken.
Ik geef één zin als voorbeeld: “Het leven is een slijtageslag, met de tijd creëert het talloze barstjes en maakt je kwetsbaar. Maar juist daardoor wordt je geschiedenis bepaald en krijg je zin om verder te gaan om te zien wat er later zal gebeuren”.

De verloren berg

Psychologische romans, Verhalend, ,

Als ik goede recensies van romans tegenkom in een tijdschrift of krant zet ik ze meteen op mijn verlanglijst. In de Bibliotheek Wise-app, de gratis applicatie voor alle bibliotheekzaken op m’n smartphone. Dan kan ik ze later makkelijk reserveren als ik even krap in de boeken zit. Handig hoor.

Soms duurt dat reserveren een tijdje en dan weet ik niet zo goed meer waarom het boek op de lijst stond. Dat is ook het geval bij “De verloren berg” van Lieke Kézér. Ik zie voorop het boek dat ze winnares is van de ANV Debutantenprijs & Bronzen Uil is. Zeer benieuwd begin ik aan deze roman. Een prettige heldere stijl van schrijven trekt mij het boek door.

Het verhaal gaat over een gezin dat ontwricht raakt door de dood van de moeder. De man en vader, Thomas, besluit met zijn drie kinderen op reis te gaan in een oude camper. Hij is schrijver en bemoeide zich niet veel met de opvoeding van z’n kinderen. En nu staat hij er ook nog eens alleen voor. Vooral met tienerdochter Cleo botst het nogal eens. De kinderen proberen alle drie zo goed en zo kwaad door te gaan met hun leven zonder moeder. Ontroerd door de voorzichtige pogingen van de twee jongsten om hun vader te steunen geniet ik van deze gevoelige en tedere roman.

Ik ben nu heel benieuwd naar Lieke haar eerste roman: de Afwezigen. Maar deze tweede roman is zeker een aanrader. Ik gun je veel leesplezier met De verloren berg.

Betoverend ongemak

Geloof, Literatuur, , ,

rijneveldErgens begin jaren tachtig op de bibliotheekacademie beweerde docent literatuur Menno Gnodde met een zeker genoegen, dat onze letteren gevuld werd door afvallige gereformeerden. Met Maarten ’t Hart en Jan Wolkers had hij zeker een punt.

Bijna veertig jaar later lijkt het erop dat we met een opleving te maken hebben van romans die in een zwaar gelovig milieu spelen. Met Gerbrand Bakker en Franca Treur als wegbereiders. Nu is daar Marieke Lucas Rijneveld met De avond is ongemak. Achterop het boek een citaat van Lize Spit, die met Het smelt een fantastisch en ongemakkelijk debuut schreef:

“Beklemmend. Bij elk hoofdstuk word je opnieuw kopje-onder gezogen in Rijnevelds donkere wereld bomvol prachtige beelden”.

Een waarheid als een koe. Oudste zoon Matthies gaat schaatsen op een ijskoude dag, maar komt niet terug. Verdronken. Vader en moeder en de drie kinderen blijven achter in een verdriet waar niet over gesproken mag worden. God geeft en God neemt. Hoofdpersoon Jas, een meisje van 10 jaar, vertelt over die noodlottige dag. Anderhalf jaar later is de pijn nog net zo groot en valt het gezin steeds verder uit elkaar.

Hiermee verklap ik niet echt de verhaallijn. Rijneveld schetst de onvermijdelijke neergang die zich vanaf de eerste pagina aftekent. In prachtige beelden, zoals Spit zegt en net als haar boek, waarmee veel parallellen zijn te trekken, laat dit boek je verpletterd achter.

reserveer deze boeken

Hoe een tornado levens verwoest

Young Adult Books, ,

Jennifer Brown
Jennifer Brown

Jersey woont in een klein stadje in Midwest USA met haar moeder en jonger zusje Marin. Het is een gebied waar in het seizoen het tornado-alarm regelmatig klinkt. Vaak is het loos alarm maar dit keer trekt een verwoestende twister over de stad, die een groot deel van de huizen wegvaagt en meer dan 100 slachtoffers maakt.
Jersey overleeft in de kelder van haar huis en begint samen met de buurjongen een zoektocht naar haar moeder en kleine zus.

Brown schreef eerder fel realistische young adult, als Hot shot en Hate list. Bij haar geen magische taferelen of Big Brothers die de wereld onder duim houden.
Wild storm leest als een wervelwind (sorry, kon het niet laten) en je leeft je helemaal in als de tornado met het lawaai van een goederentrein overtrekt.
De zoektocht van Jersey naar haar familie, haar schuldgevoel en rouw om haar geliefden, wordt zonder poespas beschreven. Daardoor komt dit boek behoorlijk binnen en houdt Jennifer Brown de spanning er tot het laatst in met mooie wendingen en het inzicht dat de dingen vaak niet zijn zoals je in eerste instantie denkt. Een bloedband betekent niks als er geen ruimte is in je hart voor de ander. Die laatste zin kan zo op een tegel na lezing van Wild storm.

Jonathan Tropper – Leven na Hailey

Humor, Literatuur, ,

Naar catalogus
Naar catalogus

Ik had een vrouw. Ze heette Hailey. Nu is ze er niet meer. En ik ook niet.

Er zijn veel boeken geschreven over het verwerken van de dood van een geliefde, maar weinig zijn tegelijk zo grappig en ontroerend als Leven na Hailey van Jonathan Tropper.

Doug Parker is in rouw. Een jaar geleden verloor hij zijn vrouw Hailey door een vliegtuigongeluk. Hij slijt zijn dagen met het gooien van stenen naar konijnen en het eten van afhaalmenu’s. Hij heeft zich opgesloten in zijn huis omdat medelijden net zoiets is als een scheet, die van jezelf is nog te doen maar die van een ander is niet te harden (een aforisme uit het boek).

Verder vecht puberende stiefzoon Russ op school, is zijn vader aan het dementeren, wil zijn zwangere tweelingzus scheiden, gaat zijn jongere zus trouwen en probeert zijn moeder dit alles te verwerken met veel wijn en pillen. En toch zorgt zijn familie ervoor dat hij de draad weer oppakt, want het leven gaat door.

Hoe dat leven eruit ziet laat Tropper zien in een geweldig boek waar scherpe humor en ontroering elkaar afwisselen. Je gaat houden van de licht-gestoorde familie Parker die met al zijn eigenaardigheden aan je voorbij trekt.

Anna Drijver – Je blijft

Young Adult Books, ,

De eerste keer dat Anna Drijver mij opviel was in de verfilming van De macht van meneer Miller. Daarin speelde ze de tot zus verbouwde broer Kees. Die operatie is wel heel erg goed gelukt dacht ik nog. Daarnaast speelde ze o.a. in Loft en Komt een vrouw bij de dokter. Verrassend was het toen daar ineens het boek Je blijft in de boekwinkel lag.

Naar recensie
Naar recensie

In Je blijft  beschrijft Drijver het rouwproces van Dora Eweg, een jonge vrouw die na haar studententijd aan de slag gaat als tekstschrijver en spreker op begrafenissen van overledenen zonder nabe- staanden. Als klein meisje is haar vader overleden, een gebeurtenis waar ze zich niets van kan herinneren. Met het spreken op begrafenissen hoopt ze de herinnering terug te krijgen en eindelijk te kunnen huilen om haar vader.

Het boek begint met een dienst waarop ze spreekt en waarbij ze persoonlijk betrokken is. Daarna volgt een flashback naar de gebeurtenissen die hieraan vooraf gaan.

Het boek krijgt goede recensies met hier en daar wat kanttekeningen. Wat mij betreft heeft Drijver een sterk boek geschreven waarin de luchtig beschreven scènes met haar vrienden mooi contrasteren met de rouw die langzaam bezit neemt van Dora in een aantal aangrijpende scènes.
Een debuut dat hopelijk een vervolg krijgt van deze schrijvende actrice of acterende schrijfster, het is maar net waar je voorkeur naar uitgaat. Van mij mag ze het laatste worden.

En ze zingt ook nog:

Winterbottom

Film, ,
Genova

Regisseur Michael Winterbottom heeft wel wat van Woody Allen als je naar zijn productie kijkt. Elk jaar komt er een film van hem uit, maar waar Allen eigenlijk telkens dezelfde film maakt, verrast Winterbottom met elke film. Een geëngageerde film, een muziekfilm met expliciete sex, een muziekfilm met humor, een zwaar drama zonder humor, Winterbottom lijkt het allemaal aan te kunnen. Doordat zijn films zo verschillend zijn, kun je moeilijk spreken van een echte Winterbottom. Daarbij zijn films zijn van wisselende kwaliteit en toch kijk ik altijd uit naar de volgende film van deze Brit.

Genova is een film over rouw. Door een ongeluk verliest een man zijn vrouw en moet hij verder met twee dochters. De jongste heeft een groot schuldgevoel omdat zij verantwoordelijk is voor het ongeluk. Vader Joe besluit naar Genua te verhuizen om daar les te gaan geven. In het warme Italië lijkt het ongeluk ver weg en de film wordt bedriegelijk aangenaam met tripjes naar het strand, pianolessen en nieuwe vriendschappen, maar Winterbottom schildert subtiel de verstoorde relatie tussen de drie en werkt langzaam toe naar een sterke climax. Hoofdrolspeler Colin Firth is altijd aangenaam om naar te kijken. Willa Holland is overtuigend als de wat nuffige puberende dochter die zich stort op dubieuze Italiaanse vriendjes, maar Perla Haney-Jardine is formidabel als de jongste dochter.