Onder die naam verschijnt de ene dvd na de andere . Deep Cover, de Engelse “vertaling” van Codenaam Hunter, is een serie uit 2007. Dat lijkt een beetje op cashen op de populariteit van Skandinavische crime, want Scandinavian Crime is hot.
Deep cover is echter de moeite waard om een aantal avonden voor onderuit te zakken. Al was het alleen maar voor Ane Dahl Torp die in 2004 is verkozen tot Mest sexy kvinne i Norge (kun je altijd even vertalen via Google Translate als je niet kunt bedenken welke titel dit is).
Afgezien van die titel is zij de grote verrassing van deze serie. Ze speelt een agente die undercover gaat in een bende, onder de vrolijke naam Kikki. Met haar open gezicht en geweldige lach pakt ze al die criminelen in en ook de kijker die al snel nagelbijtend op de bank zit omdat alles er op wijst dat haar dekmantel aan gruzelementen gaat.
Het verhaal gaat over een speciaal opgerichte politiegroep Hunter. Met moderne middelen proberen ze zware criminaliteit te bestrijden. Het plot is hier en daar wat warrig en op het eind wordt dit eerste seizoen wat afgeraffeld, maar dan weet je tenminste des te eerder of Kikki het overleefd of niet.
Een 7 voor Deep Cover en een 9 voor Ane Dahl Torp. In de beschrijving in onze catalogus staat dat de serie zowel door mannen als vrouwen wordt gewaardeerd. Beetje gek zo’n kwalificatie maar voor alle mannen even een linkje naar Ane Dahl Torp.
In zijn jeugd bracht Johan Theorin zijn zomers door op het eiland Öland dat voor de Zweedse kust ligt. Die zomers uit zijn jeugd zijn de inspiratie voor een ijzersterke thrillerreeks. In een interview zegt hij dat als Öland een persoon was, het een gespleten persoonlijkheid zou hebben. In de zomer wordt het eiland overspoeld door meer dan 200.000 vakantiegangers. In de winter zijn er dorpen waar bijna niemand woont, wat het eiland een spookachtig karakter geeft.
Zijn debuut Schemeruur is het eerste van de serie Vier seizoenen van Öland. Schemeruur speelt in de herfst, Nachtstorm in de winter en Steenbloed in de lente. Theorin is op dit moment bezig met het zomerboek. De thrillers zijn donker van toon en de verhalen die hij in zijn jeugd hoorde over vissers, trollen en feeën spelen een rol en geven de boeken een authentieke sfeer. Vooral de winterse sfeer in Nachtstorm dat op een donker en koud Öland speelt, spreekt zeer tot de verbeelding. De spookverhalen lijken in de ijskou tot leven te komen.
In zijn debuut Schemeruur laat Theorin meteen zien waarin hij een meester is. Als alwetende verteller laat hij heden en verleden bij elkaar komen in een geheel eigen stijl. Kalm en zonder opsmuk trekt hij je het verhaal in waarin de personages een diepgang krijgen die in veel thrillers ontbreekt. Als alwetende verteller geeft hij beetje bij beetje de gebeurtenissen uit het verleden prijs. Net als je denkt dat te weten hoe het in elkaar steekt, verrast Theorin je met een draai die je niet hebt zien aankomen.
Theorins stijl komt in Sint-Psycho tot een hoogtepunt. Een zeldzaam verontrustend verhaal waarbij je je telkens afvraagt “wat is hier aan de hand?”. Het boek staat overigens los van de Öland-serie. De boeken uit de serie hoef je niet in de juiste volgorde te lezen omdat het aparte verhalen zijn, al spelen sommige personen een rol in alle drie boeken.
In het grote aanbod van Scandinavische thrillers is Theorin een prettige uitzondering. Geen vermoeide rechercheurs met hun privéproblemen, maar psychologische thrillers die hun spanning ontlenen aan de geheimen van hele normale mensen en de onontkoombaarheid van het verleden.
Antti Tuomainen won met deze thriller in 2011 de Clue Award, de prijs voor de beste Finse thriller. Hoewel het plot rond de verdwijning van een vrouw de motor is die het boek op gang helpt, is het toch vooral de geschetste wereld-na-de-ramp die memorabel is.
In De Genezer is het tien jaar geleden dat de opwarming van de aarde ervoor gezorgd heeft dat Finland overstroomd wordt met vluchtelingen uit Europa. Wat er precies gebeurd is, blijft onduidelijk, maar in Duitsland wordt niks meer geproduceerd en vakantiekiekjes aan de Middellandse Zee roepen vooral weemoed op naar betere en vooral drogere tijden.
Op de omslag staat een een vrouw in een laat zonnetje in de verte te staren. Waarschijnlijk heeft de ontwerper van de omslag het boek niet gelezen, want het regent voortdurend in het Helsinki van na de ecologische ramp.
Tapani Lehtinen maakt zich ongerust als zijn vrouw niet thuiskomt. De politie heeft weinig belangstelling voor zijn verhaal omdat ze wel iets anders te doen heeft. Helsinki dreigt te bezwijken onder de toestroom van vluchtelingen en de complete chaos die er op de straten heerst, waar de weinige bussen en trams zich een weg doorheen proberen te banen. Beveiligingsbedrijven maken de dienst uit. Mensen die geld hebben vluchten naar het noorden waar het droog is en mensen zich verschuilen achter ommuurde steden.
Tapani’s zoektocht naar zijn vrouw leidt hem langs ecoterroristen en malafide beveiligingsbedrijven. Tuomainen schetst in een efficiënte stijl een wereld die op instorten staat. Tapani is dichter (!) en blijft poëzie schrijven om de waanzin weg te houden.
Na Overstroomd van Eva Moraal is dit het tweede boek in korte tijd waarin we met z’n allen de wereld hebben verkloot en de gevolgen daarvan desastreus zijn. Tuomainen laat daarbij weinig hoop voor een ommekeer. Het eind van het boek blijft lang hangen, maar het is een passend slot van deze dystopische thriller, of zo u wilt thrillerachtige dystopie. Het liet me wel achter met het gevoel dat er meer in had gezeten. Van mij had Tuomainen het grauwe en kletsnatte beeld van een stad in verval gedetailleerder mogen uitwerken. De kracht van het boek ligt namelijk in het idee dat zo’n ecologische ramp ons zo maar zou kunnen overkomen.
Met een aanbeveling van Michael Connelly op de voorkant kan je als beginnend thrillerschrijver niet meer kapot. Het wekt wel de nodige verwachtingen en Thompson maakt die met Engelen van sneeuw waar.Het is het eerste deel in een serie rond inspecteur Kari Vaari, die in het hoge noorden van Finland met een gruwelijke moord te maken krijgt. Een mooie Somalische vrouw is op een gruwelijke wijze vermoord en met een racistische leus in haar buik gekerfd, achtergelaten in de sneeuw. Vaari neemt het onderzoek op zich, al heeft men van hogerhand liever dat een meer ervaren rechercheur deze taak op zich neemt. Tijdens het onderzoek blijkt al gauw dat Vaari er persoonlijk bij betrokken is en slaat bij hem de twijfel toe of hij het onderzoek wel voort moet zetten.
Schrijver Thompson woont sinds tien jaar in Finland en hij zet een mooi, maar ook schrijnend portret neer van de Finse samenleving waarin de bewoners de duisternis van de lange winters bestrijden met alcohol. Bovendien houdt hij je voortdurend bezig met nieuwe ontwikkelingen die het onderzoek steeds een andere kant op duwen. Tamelijk origineel in de thriller zijn de theorieën die het onderzoeksteam telkens opnieuw moet opstellen waarin motief en gelegenheid, bijna ouderwets, als een legpuzzel in elkaar gezet worden. De waarheid achter de moord is gecompliceerder dan ze in eerste instantie doet vermoeden.
Verwacht geen stilistische hoogstandjes in deze sterke thriller, maar wel een strak en spannend verhaal. Kortom, een veelbelovend begin van een serie rond de sympathieke Vaari in een ontzettend koud Lapland.
Lekker ongemakkelijk word je van deze psychologische thriller.
Kleuterleider Jan Haugen solliciteert naar een baan aan de kleuterschool Het Zonnestraaltje. Het schooltje, met maar weinig kinderen, hoort bij de streng bewaakte psychiatrische gevangenis Sint Patricia, Sint-Psycho in de volksmond. De kinderen zijn van ouders die hier opgesloten zitten. Via een speciale onderaardse gang kunnen ze zo nu en dan hun ouders bezoeken.
Jan Haugen krijgt de baan, hij heeft een persoonlijke reden om hier te werken. Theorin onthult via flashbacks steeds meer uit Johans verleden waardoor een ongemakkelijke spanning onder je huid kruipt. Wat beweegt Haugen en wat beweegt een aantal van zijn collega’s?
Elk moment lijkt het boek te kunnen ontploffen. Gadverderrie denk je zo nu en dan en allemachtig wat een goede schrijver die Theorin. Bedriegelijk simpel geschreven met prachtig uitgewerkte personages. Heel rustig sleurt de schrijver je mee het boek in, in een verhaal dat nog lang niet afgelopen is als je het uit hebt…
Eerst even dit:
Waarom zou je aandacht besteden aan de Scandinavische thriller als half Nederland er al verslingerd aan is?
klik voor groter
Juist daarom en omdat binnenkort het vijfde deel uit de Serie Q van Jussie Adler-Olsen en het derde seizoen van The Killing verschijnen.
Om wat wijs te worden uit het enorme aanbod Scandinaviërs hebben we een poster (links) en een document (hieronder) gemaakt met al ons bekende Scandinavische thrillerschrijvers. Om uit te printen en aan de boekenkast te hangen :-).
Varg Gyllander heeft niet stil gezeten in zijn leven. Dat levert een merkwaardig rijtje beroepen op. Hij is docent geweest, kok en marineofficier. Zijn huidige baan is persvoorlichter bij de Zweedse recherche persvoorlichter én schrijver van een drietal thrillers rond Ulf Holtz en Pia Levin. Daarvan is het eerste boek nu vertaald.
In thuisland Zweden en Denemarken zijn meer dan 100.000 exemplaren verkocht wat geen verbazing hoeft te wekken, want met Gyllander hebben we er weer een prettig spannende Zweed bij.
Ulf Holz is technisch rechercheur en wordt in het begin van het verhaal geconfronteerd met het lijk van een jonge vrouw. Holz ziet een connectie met twee andere lijken en ontrafelt langzaam de bizarre achtergrond van deze moorden. Zoals gebruikelijk in Zweedse thrillers speelt het privéleven van Holz een grote rol in het geheel en daarmee schetst Gyllander een sympathieke maar ietwat eenzame man, die na de dood van zijn vrouw maar moeizaam vooruit komt. Het wachten is op de twee andere titels om te kijken of Holz een blijvertje is. Van ons mag hij.
Boektrailer van zijn laatste in het Zweeds verschenen boek:
Lang leve onze Scandinavische buren. Ze trakteren ons op de ene na de andere prachtserie. Vooral als ze een serie zelf maken en niet te veel in co-productie met onze oosterburen. Dan krijg je een hopeloos geval als Der Kommissar und das Meer, met als hoogtepunt het droogföhnen van een natgeplaste pyamabroek (hiermee wil ik de bedplassers niet beledigen, ik was vroeger zelf een bedplasser, maar een natgeplaste pyama doe je in de wasmand, Herr Kommissar!).
Naar catalogus
In de verkoop en verhuur doen de series het erg goed, zo goed dat er ouwe meuk (møk) op de markt wordt gebracht. The Eagle is uit 2004 en Unit One zelfs uit 2000. Tijd voor een oordeel.
In Ørnen: En krimi-odyssé oftewel The Eagle draait om het team dat zich bezighoudt met internationale criminaliteit o.l.v. Hallgrim Hallgrimsson, een IJslandse commissaris in Denemarken. De complete serie is op dvd uitgebracht en met de 24 uur (!) terrorismebestrijding e.d. hoef je je geen moment te vervelen.
De serie bouwt lekker langzaam op tot je, lekker verslaafd, om half twaalf ’s avonds denkt van “vooruit, nog eentje”. Op IMDB krijgt de serie een 7.6 en dat is een mooie score.
Naar catalogus
Unit One is al 12 jaar oud en ik was even bang dat de serie over een speciaal misdaadteam dat werkt met de nieuwste snufjes en de modernste apparatuur in 2000, er in 2012 uitziet als een Baantjer in een botsautootje.
De serie heeft gelukkig de Scandinavische toets met milde humor waarmee personages tot leven komen en privéperikelen onlosmakend verbonden zijn met het plot.
Met een vrouwelijke hoofdinspecteur die tegen de gebruikelijke vooroordelen moet opboksen in een mannelijke wereld.
Toch krijgt ze het voor elkaar om een speciaal ingerichte vrachtwagentrailer los te peuteren, waarmee ze snel op de plaats van de misdaad kunnen komen.
Goede acteurs waaronder Mads Mikkelsen, La Chiffre in James Bonds Casino Royale en hier als jonge hond, zetten in tien afleveringen een dijk van een serie neer.
De serie heeft allerlei prijzen gewonnen en is vreemd genoeg nooit in Nederland uitgezonden. Met de twee dvd’s kun je de schade inhalen. Op IMDB krijgt de serie trouwens een verdiende 8.4.
Naar catalogus
Varg Veum, de Noorse rock and roll detective, is in het tweede seizoen een aantal jaartjes ouder dan in de eerste serie.
Veums wilde haren zijn wat korter en hij gaat zelfs samenwonen, zodat z’n vriendin hem regelmatig kan oplappen. Wat gebleven is, is zijn maatschappelijke betrokkenheid en het oprekken van de grenzen van de wet bij het ontrafelen van de zaken.
De pijler onder deze serie is zijn verhouding met politieinspecteur Hamre, een geweldige rol van Bjørn Floberg. Elke keer als Hamre het scherm binnen komt lopen gebeurt er wat. Floberg zorgt bovendien voor de nodige verrassende humor.
Beide heren helpen elkaar ietwat onwillig en de relatie tussen die twee kun je het best typeren als een wat gemankeerde vriendschap. Al zegt Veum in een mooie scène tegen Hamre dat zij beiden geen vrienden hebben, waarna de camera even op een ontredderde Hamre blijft rusten.
De afleveringen krijgen op IMDB een niet al te hoge waardering maar misschien is dat omdat Noren niet gauw enthousiast zijn. Maar dat is een aanname gebaseerd op het kloteweer in het Noorse Bergen waar de serie zich afspeelt. Ik ben een Varg Veum-fan en van mij mag het nog veel afleveringen regenen in het Bergen. Verplichte kost, wil ik maar zeggen.
Kun je na 26 bladzijden een recensie schrijven over een boek? Ja dat kan als het om het om een boek van Lars Kepler gaat.
In een afgelegen jeugdzorginternaat slaat ’s nachts de hond aan. Elisabet, de nachtzuster, meent gefluister te horen en gaat kijken wat er aan de hand is. In de donkere gangen van het internaat ontspint zich een ijzingwekkende scene die zo in een horrorfilm kan.
Die eerste bladzijden van Getuige slepen je zo overtuigend met beide oren het verhaal in, dat ik na 26 bladzijden durf te zeggen dat Lars Kepler na Hypnose en Contract opnieuw een ijzersterke thriller heeft geschreven.
Wacht dus niet te lang en fiets nu naar de bibliotheek om een exemplaar van Getuige te lenen.
Al zijn de teksten in het Zweeds, de korte maar sfeervolle boektrailer maakt dat ik niet kan wachten om verder te lezen. Maar ik zit hier achter m’n bureau dit blog te schrijven.
Over het derde deel van de Stockholm-trilogie van Lapidus kan ik erg kort zijn.
Wederom een ijzersterke en meedogenloze thriller na Snel geld en Bloedlink.
Wederom meerdere verhaallijnen die bij elkaar komen, waarbij een scheiding tussen boven- en onderwereld nauwelijks bestaat.
Wederom geen happy end want daar doet Lapidus niet aan. Integendeel, als je het boek dichtslaat is duidelijk wie de dans ontspringt en wie niet en dan blijkt dat we in een cynische wereld leven. Daarmee wil ik niet zeggen dat het boek somber stemt. Daarvoor razen we te snel door crimineel Zweden en laat het boek je ademhappend achter. Lapidus is een meester, met zijn razendsnelle scènes, de beheersing van de plotlijnen en zijn gebruik van straattaal (fok de skotoe).
Kortom verplicht thrillervoer, actueel, spannend en ontluisterend. ****
Blog van Bibliotheken Mar en Fean 