Tagarchief: seriemoordenaars

Fins feestje

Roger Koponen is een schrijver van een zeer succesvolle thrillertrilogie. Op een avond als hij een lezing geeft, wordt zijn vrouw vermoord. Ze zit in een zwarte jurk aan de keukentafel met een grijns die The Joker het nakijken geeft. Koponen legt meteen een link naar de boeken die hij heeft geschreven en waarschuwt de politie ter plaatse dat er waarschijnlijk in de buurt nog een lijk te vinden is. Rechercheur Jessica Niemi vindt inderdaad een vrouw onder het ijs van het meer dat grenst aan de kapitale woning van de Koponens.

Dit is de start van een thriller die je alle hoeken van de kamer laat zien. Schrijver Max Seeck heeft in zijn debuut meer ontwikkelingen en plotwendingen gestopt dan een seizoen GTST kan hanteren en dat maakt deze thriller tot een Fins feestje.

Niks is wat het lijkt, zelfs de moorden niet. Er lopen heksen rond in dit boek. Het verhaal wordt doorsneden met een romantisch verhaal in Venetië dat behoorlijk ontspoord (vertrouw nooit te knappe kerels). De personages zijn van degelijke Scandinavisch makelij. Jessica’s traumatisch verleden wordt gaandeweg verteld. Haar erg persoonlijke band met haar baas wordt verderop in het verhaal verklaard. En zo is er van alles aan de hand in dit verhaal, dat door de schrijver strak in de hand wordt gehouden en je gegarandeerd uren weghoudt van je mobiel of Netflix, of Netflix op je mobiel.

Kat en muis II

Hup, weer een seriemoordenaar. Dat was mijn eerste reactie toen ik in het boek begon, maar Alex North leeft zich gelukkig niet uit in gewelddadige fantasieën.

fluisterNaast de nodige spanning is het een verhaal over rouw en verdriet. Tom Kennedy is zijn vrouw verloren en probeert tien maanden later met zijn 7-jarige zoon Jake een nieuw begin te maken in Featherbank. Zijn twijfels over de opvoeding en zijn zoon, die erg op zichzelf is en praat met een denkbeeldig vriendje, vormen de fundering van deze mysterieuze en griezelige thriller.

Featherbank heeft een duister verleden. Twintig jaar geleden verdwenen vijf jongens. De Fluisterman werd door inspecteur Pete Willis achter slot en grendel gezet. Als er opnieuw een jongen verdwijnt, blijkt dat hij deze zaak niet achter zich heeft kunnen laten, omdat het lichaam van het vijfde slachtoffer nooit is gevonden.

De Fluisterman zit nog steeds vast. De vraag is wie hem kopieert en een kat en muis spel speelt. De moordenaar heeft deze bijnaam gekregen omdat hij de jongens lokte met zijn gefluister. Dat zorgde in ieder geval voor een kinderrijmpje

Als de deur halfopen staat, hoor je het gefluister vroeg of laat.
Alleen buiten spelen is niet pluis, dan kom je nooit meer thuis.
Als je je raam niet stevig sluit, dan tikt hij weldra tegen de ruit.
Als je verdrietig bent en zit te balen, dan komt De Fluisterman je halen.

Dat Jake slachtoffer wordt van de Fluisterman ligt voor de hand, maar North weet met de wisselende perspectieven de op de loer liggende clichés te omzeilen. Tel daar de plotwendingen bij op en je hebt een behoorlijke pageturner in je handen.

reserveer

Kat en muis I

Dert13n begint met de moord op wat een willekeurige voorbijganger lijkt. Daarna maak je kennis met strafrechtadvocaat Eddie Flynn, voormalig oplichter en alcoholist, maar een man met het hart op de goede plek. Tenminste als je nog niet kennis gemaakt had in een van de eerdere boeken over Flynn.

cavanaghHij wordt door een groot advocatenkantoor gevraagd om te helpen bij de verdediging van Hollywoodster Robert Solomon. Solomon wordt verdacht van de moord op zijn vrouw en haar beveiliger. Als voormalig oplichter heeft Flynn een intuïtie voor de gelaatsuitdrukkingen en de oprechtheid van mensen. Hij wil alleen meewerken als hij overtuigd is van de onschuld van Solomon. Dat is hij, want anders hadden we niet een boek.

De moord in het eerste hoofdstuk is een aanwijzing dat er wat aan de hand is met het proces tegen Solomon. In afwisselende hoofdstukken tussen Flynn en de moordenaar blijkt die laatste een kat en muisspel te spelen. Het duurt even voordat je in de gaten krijgt waarom hij mensen uitschakelt. Ondertussen lijkt het onderzoek van Flynn naar de moorden te wijzen op een seriemoordenaar.

Steve Cavanagh, zelf advocaat in Belfast (!) kan moeiteloos in het rijtje Scott Turow, John Grisham en Michael Connelly. Het kiezen van de jury en de daarop volgende ijzersterke scènes in de rechtbank zijn scherp geschreven en een genot voor elke fan van rechtbankthrillers. Daarnaast is 13 retespannend (excuses les mots), vol vaart en heeft een heerlijk hoofdpersonage.

Even een persoonlijke afwijking. Na de verfilming van The Lincoln Lawyer van Michael Connelly, stel ik me alle slimme advocaten voor als Matthew Mcconaughey. Dat werkt heel goed voor me.

reserveer

Weg zonder genade

hartBegin aan deze thriller en je bevindt je op een weg zonder genade. Je kunt alleen maar verder lezen, gevangen in het meesterlijke web van John Hart.

Rechercheur Elizabeth Banks wordt beschuldigd van het gebruik van buitensporig geweld bij de bevrijding van een ontvoerde jonge vrouw. Zij is blank, de ontvoerders zwart en dood nadat ze door 18 kogels zijn doorzeefd.

Gideon is een 15 jarige jongen die met het pistool van zijn vader naar de gevangenis afreist waar de volgende dag de moordenaar van zijn moeder vrijkomt.

Voormalig rechercheur Adrian Wall komt na 13 jaar vrij, nadat hij voor moord op een vrouw is veroordeeld. In zijn cel neemt hij afscheid van de oude Eli, de man die Adrian door zijn helse gevangenisjaren heeft gesleept.

Elizabeth heeft een verstoorde relatie met haar vader, die dominee is. Een rechtlijnige man waarvan ze zich heeft afgekeerd na een vreselijke gebeurtenis in haar leven. Voeg hierbij Channing, de geredde vrouw, Elizabeth’s politiepartner, een geest, een gevangenisdirecteur, een oude advocaat en gebeurtenissen uit het verleden en je hebt een verhaal als het eerste seizoen van True Detective, duister en geweldadig, met geweldige personages en een zorgvuldig opgebouwd plot.
Een plot waarin John Hart hier en daar bijna achteloos iets openbaart waardoor je denkt allemachtig wat slim bedacht. Een topper over schuld en onschuld, geheimen en de duistere kant van de mens, maar bovenal ook de liefde als enige verweer tegen al dit zwarts.

Kleine waarschuwing. Als je eenmaal begint aan dit verhaal slaap je slecht, blijft de stofzuiger in de gangkast en laat je via Thuisbezorgd.nl je eten komen. Op die weg zit je dan. Hart heeft 5 jaar gedaan over Weg zonder genade. Ik las het in een dag uit.

 

Wie manipuleert wie?

minierHet boek begint met de gedachten van een vrouw die opgesloten zit in een kelder. Jasses, denk ik dan, weer zo’n thriller met een seriemoordenaar die vooral dient als uitlaatklep voor de perverse gedachten van de schrijver. Veel thrillerlezers vinden het lekker  om te lezen over het absolute kwaad, maar ik ben zelf meer geïnteresseerd in alledaagse kwaad.

In  het subgenre wordt de seriemoordenaar graag persoonlijk door achter een van de geliefden van de speurder aan te gaan. Vind ik meestal een goedkope plotwending. Verzin ’s wat origineels, seriemoordende thrillerschrijvers!
In Huivering  van Bernard Minier zitten beide elementen, maar dient het vooral als dreiging op de achtergrond en geeft het een lekkere spanning.

In Marsac, een klein universiteitsstadje in het zuidwesten van Frankrijk, wordt het lichaam van een docente gevonden, omwikkeld met touw, een brandende zaklamp in de keel en verdronken in bad (ik bedoel maar). Er is een verdachte, Hugo, zoon van Marianne de verloren liefde van commandant Martin Servaz. Zij vraagt hem de zaak te onderzoeken. Dit is het begin van een hele sterke thriller met trekken van een ouderwetse detective.

Minier beschrijft beeldend het reilen en zeilen in het universiteitsstadje, waar de dagelijkse roddel net zo belangrijk is als het croissantje bij de koffie. Grote vraag is wie de vrouw heeft vermoord. Servaz gelooft niet in de schuld van Hugo en denkt aan de ontsnapte seriemoordenaar Hirtmann uit een eerder boek. Minier laat je lekker puzzelen en manipuleert je telkens de verkeerde kant op, net als een aantal manipulerende personages.

Kortom, een sfeervolle thriller met een mooie puzzel en spanning van de eerste pagina tot pagina nummer 600! Dat lijkt veel maar Huivering leest als een vers croissantje.
Op de achtergrond speelt het WK van 2000. Inderdaad dat WK waar de spelers van het Frans nationale elftal speelden als een nat stokbrood en zelfs in staking gingen.
Minier is een aanwinst. Fred Vargas en Alex Lemaitre spelen wat mij betreft in de voorhoede van het Frans nationale team, maar Minier is een bekwaam spelverdeler.

Enge Kepler met een eigen Hannibal Lecter

Slaap
Slaap

Hiermee val ik in herhaling, maar ik ben totaal uitgekeken op thrillers met enge seriemoordenaars die een groot deel van het boek slimmer zijn dan de opponent en mensen levend begraven, villen of roosteren. Je vraagt je af welke behoefte schrijvers hebben om seriemoordenaars-gruwelen op papier te zetten. Is het effectbejag, is het om hun eigen duistere kant onder controle te houden, is het creatieve armoede? Ik hou het op alledrie.

Een uitzondering maak ik voor Slaap, het vierde boek van schrijvers-echtpaar Lars Kepler. Jurek Walter is hier de Hannibal Lecter. Een moordenaar die ergens onder de grond in afzondering zijn dagen slijt en mensen tot verbijsterende daden weet te dwingen.

Hoe voorspelbaar het boek ook verloopt, Kepler is een schrijver die altijd zorgt voor verrassingen, diepere lagen en interessante personages. Een gedeelte van het boek heb ik in het bed gelezen, maar het is verstandiger dat niet te doen. In een scene ligt hij als een echt monster onder het bed en komt met schrapend geluid tevoorschijn. Midden in de nacht werd ik wakker in de volledige overtuiging dat Walter onder mijn bed lag. Wat een klote-nachtmerrie, maar wel een aanbeveling voor deze vierde thriller van Kepler.

ps. Een ander eng boek blijkt Vijftig tinten grijs te zijn. Een stel is in Slaap geïnspireerd bezig door dit boek en dat loopt vreselijk uit de hand.

Een stil geloof in engelen

Recensie op Nu.nl
Mooie titel

Nieuwsgierig geworden door een krantenartikel begon ik in Een stil geloof in engelen. Mooie titel, goede schrijversnaam,  het boek krijgt goede recensies, heeft het predikaat literaire thriller en toch was ik blij dat ik het uit had. Wat ging er mis?

De ingrediënten voor een aangrijpend en spannend boek zijn volop aanwezig. Een jongen van 12 jaar. Verteller van het verhaal. Woont buiten een klein dorp op het Amerikaanse platteland. Een vader die voortijdig sterft. Een armoedig dorpsleven waar achter een faςade van alles broeit. Het verhaal begint als er een klasgenoot van hem zwaar verminkt dood gevonden wordt. Dertig dode meisjes verder weten we wie het gedaan heeft maar dat interesseerde me al lang niet meer door het ontbreken van enige spanning. Waar komt dat door? Ellory neemt zijn tijd om het verhaal te vertellen. Dat is prima, maar hij gebruikt hier en daar van die sleetse trucs om spanning op te roepen, zoals het aloude Die dag veranderde alles... Als je dat goed gebruikt draagt het bij aan het leesgenot omdat je op het puntje van de stoel gaat zitten, maar in dit boek werkt het niet omdat er meestal niet zoveel gebeurt. Het verhaal sleept zich voort, de hoofdpersoon wordt langzamerhand aardig onuitstaanbaar en dat is lastig als een boek 430 pagina’s dik is.

Ik moest bij het lezen van het boek denken aan Kind van God van Cormac McCarthy. Een verhaal van 149 pagina’s over een seriemoordenaar dat wel onder de huid gaat zitten door zijn superieure stijl en het sfeervolle verhaal, al is het nog zo gruwelijk. Bij Ellory lijkt de gruwel en de ellende vooral effectbejag.
Eigenlijk geloof ik het wel, al die boeken met seriemoordenaars die van alles uitspoken met hun slachtoffers. Misschien was het boek zonder 30 vermoorde meisjes interessanter geweest.