Tagarchief: Sophie Hannah

Poirot is terug!

Cosy Crime, Detective,

poirot
poirotAgatha Christie schreef maar liefst 66 detectiveromans, naast de nodige toneelstukken en korte verhalen. Blijkbaar is dat nog niet genoeg voor de grote schare fans van Miss Marple en Poirot. Sophie Hannah, als jong meisje al fan van Agatha Christie, heeft met toestemming van de erfgenamen van deze schrijfster inmiddels al twee nieuwe Hercule Poirotverhalen geschreven. Enkele jaren geleden verscheen De monogram moorden, waarin inspecteur Catchpool opgevoerd werd als verteller en sullige onderzoeker naast de grote Hercule Poirot – een rol die in veel oorspronkelijke verhalen voorbehouden was aan kapitein Hastings. Dit eerste boek heb ik nog niet gelezen, dus ik kan er geen oordeel over vellen. De recensies waren destijds niet onverdeeld positief.

Toevallig (niet zo héél toevallig als je in een bibliotheek werkt) kreeg ik het tweede Poirotmysterie van deze schrijfster in handen. Onbevooroordeeld door recensies begon ik te lezen en ik was aangenaam verrast. Natuurlijk is het geen echte Agatha Christie, maar om heel eerlijk te zijn vond ik de schrijfstijl minstens zo sprankelend en de hoofdrolspelers kleurrijker. Nu heb ik Christie’s boeken niet vaak in het Engels gelezen, dus de vertaling kan natuurlijk een rol spelen. De Nederlandse vertaling heet De nieuwe erfgenaam. Wie graag Engels leest kan dit boek in de bibliotheek vinden onder de titel Closed casket. Geef mij maar het origineel. Een zin als ”Joseph was more wonderfully baffling and bewildering than any mystery I could ever hope to invent” leest net iets plezieriger dan “Joseph was verbijsterender en verbazingwekkender dan alles wat ik zelf ooit had kunnen bedenken”.

Net als in De monogram moorden is inspecteur Catchpool de verteller. Poirot en Catchpool zijn uitgenodigd bij een oude dame, die beroemd is als schrijfster van jeugdboeken. Op haar landgoed in Clonakilty (Ierland) zijn verder aanwezig: haar beide kinderen en hun echtgenoten, haar secretaris en zijn verpleegster, maar liefst twee advocaten, een kamermeisje en – uiteraard – de butler. De schrijfster laat een van de advocaten haar testament veranderen, waarbij haar kinderen onterfd worden en de secretaris, die doodziek is, alles erft. Dat is vragen om moeilijkheden en ja, er valt al gauw een dode en alle aanwezigen zijn verdacht. Niets is wat het lijkt, maar Poirot zou Poirot niet zijn als er in een slotscène niet precies uit de doeken werd gedaan door wie, hoe en waarom deze moord werd gepleegd. Spoiler: de butler heeft het niet gedaan.

Liefhebbers van ouderwetse detectives met veel puzzelwerk en de nodige humor komen ruimschoots aan hun trekken met dit boek. Inmiddels ben ik begonnen in De monogram moorden, maar tot nu toe boeit het me iets minder dan het tweede Poirotmysterie van Sophie Hannah.

Op Hebban.nl vind je meer informatie over dit boek met een sneak preview.
reserveer deze boeken

Klassieke detectives, ouderwets leuk?

Cosy Crime, Detective, , , ,

Een blog schrijven over de “klassieke detective” vraagt allereerst een omschrijving van het begrip. Centraal staat de puzzel die door een briljante detective opgelost wordt en de minder briljante lezer doet verzuchten “dat ik dat niet heb gezien”. Daarnaast is er minstens één lijk dat niet op een Mo Hayder of Karin Slaughter manier om het leven is gebracht. Gewoon vermoord zonder ingewanden over de pagina’s. Om het echt klassiek te maken is de sfeer in het verhaal van groot belang. Het liefst zakt de lezer weg in een nostalgie waarin alles overzichtelijk is. Is Mo Hayder een stad, dan is de klassieke detective een dorp.

Sophie Hannah
Sophie Hannah

Sophie Hannah kreeg permissie van de erven Agatha Christie Hercule Poirot nieuw leven in te blazen. Zo mocht eerder Anthony Horowitz Sherlock Holmes in een allerlaatste avontuur terug laten komen. Zijn Het huis van zijde is bijzonder geslaagd, vooral door de sfeer en het plot dat rond kindermisbruik is gesmeed. Een gegeven dat je niet tegen komt in klassieke detectives. Zijn boek maakte me nieuwsgierig naar Hannah’s poging.

De Monogrammoorden draait om de vondst van drie lijken in een Londens hotel en een oude geschiedenis in een dorp. Poirot is met pensioen maar zijn grijze cellen nog lang niet. Hij wordt bij het onderzoek betrokken door inspecteur Catchpool van Scotland Yard. Naast de briljante Poirot blijkt Catchpool een onzekere speurder die voortdurend sporen verkeerd interpreteert. Tenminste volgens Poirot, die hem er voortdurend op wijst zijn eigen grijze cellen beter te gebruiken. Je krijgt al lezend de neiging om die onuitstaanbare, betweterige Poirot aan zijn krulsnor te trekken en hem lekker modern een eikel te noemen.

De Monogrammoorden is minder briljant dan de reanimatie van Horowitz van een klassieke detective. Dat komt doordat Sherlock Holmes altijd al interessanter was dan Hercule Poirot en Horowitz een betere schrijver is. Hannah heeft wel een lekkere klassieke detective geschreven en voor liefhebbers van Agatha Christie een mustread, ondanks een behoorlijk ingewikkelde afwikkeling van het plot. Zelfs Poirot heeft daar een fiks aantal pagina’s voor nodig.

Alan Bradley
Alan Bradley

Eigenlijk is al het bovenstaande een excuus om aandacht te besteden aan het vijfde deel van Alan Bradley’s serie rond Flavia de Luce. Per slot van rekening heb ik al drie keer geblogd over Flavia, dus eigenlijk weten jullie het nu wel hoe het zit met haar.

Slotakkoord voor een moord is een klassieke detective geschreven door een moderne Canadees met gevoel voor humor. Flavia is 11 jaar, chemisch laborante, onbezoldigd detective en een plaag voor haar oudere zussen. Samen met hun vader wonen ze op een vervallen landgoed, ergens in Engeland in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Moeder Harriët is jaren geleden verdwenen op een reis naar de Himalaya. In de buurt van Flavia is regelmatig een lijk te vinden en op haar onnavolgbare wijze weet ze elke keer uit te vogelen wie het gedaan heeft.

In Slotakkoord voor een moord geeft Bradley Flavia meer psychologische diepgang en dat komt de serie alleen maar ten goede. Dit vijfde deel is weer een feest om te lezen. Maar goed, dat is niet erg objectief. Ik ben een groot fan van Flavia en word erg blij elke keer als ze erop uit trekt op Gladys, haar stalen tweewieler. Haar avonturen zullen niet ieders cup of tea zijn, maar Bradley heeft met deze reeks een echte moderne klassieke detective neergezet.

Smullen van obsessie en jaloezie

Thrillers, Tv-serie, , ,
Case Sensitive
Case Sensitive

Sophie Hannah schrijft psychologische thrillers en doet dat zo goed dat ze hier en daar de koningin van het genre wordt genoemd. Koningin of niet, haar boeken ken ik niet, een mens kan nu eenmaal niet alles lezen.
Gelukkig is er de tv-serie Case Sensitive om kennis te maken met het werk van Hannah.

Olivia Williams is politie-inspecteur Zailer en Darren Boyd speelt D.C. Waterhouse. Daarmee hebben we meteen de twee grote troeven van de serie.
Zailer is koel, licht jaloers en een vrij beroerde manager met een sluimerend gevoelsleven.
D.C. Waterhouse is behept met licht autistische trekjes maar wel een scherpe speurder die niks met de emoties rond een misdaad heeft en alleen op zoek wil naar hard bewijs.

De wisselwerking tussen die twee spat van het scherm als ze op zoek gaan naar de waarheid achter de moorden in beide afleveringen. Dat dit niet altijd even handig gebeurt zorgt voor een lichte komische noot. Vooral als Waterhouse zich bemoeit met de ondervragingen en Zailer hem met haar blikken het zwijgen wil opleggen.

Vier sterren voor Case Sensitive met als enige aanmerking dat het begrip tv-serie wel wat devalueert als je de dvd’s seizoen 1 & 2 noemt. The point of Rescue is seizoen 1, The other half Lives is seizoen 2. Twee keer negentig minuten is wel wat weinig om te spreken van seizoenen, ik wil wel wat meer want Case Sensitive is om van te smullen. Psychologische thrillers waarin obsessies en jaloezie niet alleen voorbehouden zijn voor misdadigers.