Tagarchief: De Hongerspelen

De wording van een tiran

Science Fiction, Young Adult Books

Tien jaar geleden verscheen het eerste deel van De Hongerspelen. Suzanne Collins heeft een dik hoofdstuk toegevoegd aan het verhaal van Panem met De ballade van slangen en zangvogels. Een prequel op de trilogie, die het zo goed deed onder jongere en oudere lezers.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-atribuut; de bestandsnaam is ballade.pngCoriolanus Snow , de tiran uit de trilogie, leren we kennen als een twijfelende tiener. Zijn familie is na de oorlog met de rebellen uitgedund tot zijn grootmoeder en zijn zus Tigris. Van het familiekapitaal is niet veel meer over. Alle dagen doorgekookte kool en opgelapte kleding, daar staat Coriolanus aan het begin van het boek. Hij wordt uitgekozen als mentor van een van de deelnemers aan de tiende Hongerspelen. Die hebben een make over nodig want de kijkcijfers vallen nogal tegen. Hij krijgt een deelneemster toegewezen uit het 12e District. Inderdaad, hetzelfde district als Katniss Everdeen jaren later.

Snow brengt wat leuke ideeën in voor De Hongerspelen en dat is een van de leuke aspecten van deze prequel. Hoe is alles zo ver gekomen, wie heeft het wrede spektakel bedacht en waarom? De technologische hoogstandjes uit de trilogie zijn hier nog in de maak. De rudimentaire Hongerspelen in een vervallen arena zijn de blauwdruk van de latere spelen en tegelijk bekend terrein. Vierentwintig kinderen vechten totdat er eentje overblijft.

Snow moet Lucy Gray Baird begeleiden. Hij probeert haar vertrouwen te winnen, wat lukt en uiteindelijk uitloopt in een verliefdheid.  Daar zit geen verrassing in. Die zit in het perspectief van het verhaal. We volgen de wording van Coriolanus Snow, toekomstig tiran.

Hij is de hoofdpersoon van het boek, zijn gedachten krijgen we te horen. We leren hem kennen als een wat onzekere jongeman zijn ware karakter niet toont, hypocriet, jaloers en manipulatief. Dat maakt het verhaal wat minder verteerbaar dan de trilogie, waar je je zonder schaamte kunt vereenzelvigen met Katniss. Wat moet je met een ellendeling als hoofdpersoon? Dus eigenlijk een onaangename verrassing.

Collins is op haar best als ze met de nodige actie de vaart in het verhaal houdt. Ze is minder overtuigend in haar psychologische tekening van een zoekende jongeman die uiteindelijk ruimte geeft aan zijn egoïsme en kwaadaardigheid. Dat maakt De ballade van slangen en zangvogels soms een lange zit. Dat is tegelijk de makke van prequels die later verschijnen. Je weet wat er gaat komen. Misschien moet je geen prequels schrijven, maar gewoon je verhaal beginnen bij het begin.

 

The Hunger Games & The Hungry Games

Film, Young Adult Books, , ,

The Hunger Games draait in de bioscoop en al ken je de boeken van Suzanne Collins niet, de verfilming is een aanrader. Jennifer Lawrence is een prachtige Katniss. De film is retespannend en ziet er prachtig uit, de bewoners van The Capitol spatten van het doek met hun uitbundige kleren en make-up. Kortom, verplicht kijken in de bioscoop en niet downloaden.

Hank Green, de nog drukkere broer van John Green, heeft ter ere van de film zijn eigen The Hungry Games in het leven geroepen. Hij en zijn vriend bakken koekjes met vulling. De ene helft heeft lekkere vulling, de andere koekjes zijn gevuld met augurken, mosterd e.d. Als je het spel The Hungry Hippo’s wint krijg je een good cookie, verlies je, dan ligt er een bad cookie voor je klaar. Flauw, zeker, maar ook weer hilarisch vanwege de meligheid.

Spotgaai, het laatste deel van De Hongerspelen

Young Adult Books, , ,

Naar de Hongerspelen-Hyves
Spotgaai

Eindelijk was het derde deel in de boekhandel, Spotgaai, de afsluiter van de serie De Hongerspelen van Suzanne Collins (eerder Tip vd Mnd). 

Als je afgaat op de reacties op Spotgaai op de Hongerspelen-Hyves heeft dit laatste deel nogal wat impact. Er wordt gehuild, slecht geslapen, gejuicht en gemopperd. De meningen zijn wat verdeeld. De een vindt het een geweldig boek, de ander vindt het minder goed dan de eerste twee delen. In die laatste mening kan ik me wel in vinden.

Hongerspelen en Vlammen waren op z’n zachtst gezegd overweldigende boeken.  Collins schrijft een explosief mengsel van romantiek, sciencefiction, actie, avontuur, mythen en reality-tv in een bondige en krachtige stijl.
De maatschappij die Collins beschrijft, de strijd in de arena op leven en dood tussen kinderen, de hoofdpersoon Katniss die zich ontpopt als een echte heldin met weeffouten; het verhaal sleept je mee in een leeservaring vol adrenaline.
Spotgaai heeft dat niet. Dat komt vooral doordat in de eerste delen je meegesleept wordt in de persoonlijke strijd van hoofdpersoon Katniss. In dit laatste deel is het oorlog, met veel geweld en heel veel slachtoffers, waardoor Katniss’ personage enigzins ondersneeuwt en het verhaal wat te lijden heeft.
Toch is het een mooie afronding van deze serie, al was het alleen maar omdat duidelijk wordt wat macht doet. En natuurlijk omdat we nu weten voor wie Katniss kiest, Peeta of Gale. Niet onbelangrijk, en het onderstreept maar weer eens dat in liefde en oorlog alles toegestaan is.

Dat de bibliotheek op dit moment het boek nog niet in de collectie heeft is eigenlijk schandalig. Wie het wil lezen kan mij altijd vragen. Leen ik het uit voor drie weken.