Huisje 13

Leestip, Young Adult Books,

Deze keer eens iets anders dan een thriller, want Huisje 13 is namelijk een YA-Roman. Het heeft een vrolijke cover met een pakkende zin “overleven zonder wifi”. Hierdoor sprak het boek mij al aan, maar de achterflap zorgde ervoor dat ik het boek leende uit de Bibliotheek.

Op haar negende gaan Ronja’s ouders uit elkaar en beide ouders krijgen een nieuwe relatie. Ronja blijft bij haar moeder wonen en kan het goed vinden met haar nieuwe vriend. Af en toe gaat Ronja een weekend naar haar vader. Dan komt Ronja’s wereld ineens op zijn kop te staan. Haar moeder verandert in een ‘wifiwappie’ en wil per se verhuizen naar een stralingsvrijezone. Al die stralingen, daar wordt ze ziek van. Ronja moet gedag zeggen tegen haar vrienden en haar school, maar ook tegen de wifi. In het vakantiepark waar ze komen te wonen is die er namelijk niet. Dit betekent dat ze haar vriendinnen niet kan appen, maar ook veranderingen in haar schoolrooster niet kan zien. Helaas blijft het daar niet bij. Na een uit hand gelopen feestje is Ronja niet langer meer welkom in het huis. Ze krijgt haar eigen vakantiehuisje.

Een droom voor iedere tiener zou je denken, maar zonder stromend water en werkende verwarming is het best pittig. Wat als haar school hierachter komt of, erger nog, haar vader?

Het leuke aan het boek is dat het wordt verteld in twee verschillende tijdlijnen. In het heden, wanneer Ronja in Huisje 13 woont, en in het verleden. In het verleden lees je hoe de situatie met haar moeder uit de hand is gelopen. In het heden lees je over het overleven in een niet functionerend huis. Hierdoor wordt Ronja snel volwassen. Het leven in het vakantiehuisje is niet altijd vervelend. Zo zitten er ook een aantal positieve kanten aan: ze houdt van tuinieren en eigen groentes verbouwen, ze heeft haar eigen plekje én er komt wel een hele interessante jongen op het park wonen.

Voor Ronja gaat het niet alleen om overleven, maar ook het leren inzien dat haar huidige situatie niet ideaal is.

Huisje 13 is een prachtig boek voor jongeren, maar ook voor volwassenen.

The first to die at the end

Bestseller, Leestip, Ontroerend, Young Adult Books, ,

The first to die at the end is een hartverscheurend verhaal geschreven door Adam Silvera over het idee dat het leven niet oneindig is. Wat zou er namelijk gebeuren als er een organisatie zou bestaan die je belt op de dag dat jij gaat sterven? Death-cast is zo’n een organisatie in The first to die at the end. Maar kan deze lijst van mensen die dood gaan echt zijn en wat zijn de potentiële implicaties door ontstaan door deze organisatie? Hier komen we allemaal achter in The first to die at the end. 

De twee primaire hoofdpersonen zijn Orion en Valentino. Orion is een jongen die weet dat tijd niet oneindig is. Orion heeft namelijk een hartziekte waardoor hij het besluit heeft genomen om lid te worden van de zogenaamde Death-cast organisatie. Valentino wilde er eerst niks van weten. Maar, na bijna zijn tweelingzus te zijn verloren in een auto-ongeluk, besluit hij om zich toch aan te melden bij de organisatie. Orion en Valentino ontmoeten elkaar na oogcontact te hebben gemaakt op Times Square tijdens de lancering van de Death-cast organisatie en zijn voor altijd veranderd. 

“… as long as you keep existing, you’ll keep breathing, and if you’re breathing, one day you’ll start living again“

The first to die at the end p. 61

Na het succes van Silvera’s boek They both die at the end in 2017 had ik zeer hoge verwachtingen van deze prequel. Fictieve verhalen over de dood hebben mij nooit aangesproken (ik hou meer van de zogeheten happy endings), behalve wanneer ze zijn geschreven door Adam Silvera. Zelf zou ik echt nooit mij opgeven voor zo’n Death-cast organisatie, maar ik snap wel door dit boek waarom mensen het wel zouden doen. In The first to die at the end ontmoet de lezer namelijk ook mensen in deze organisatie werken en leert de Death-cast organisatie kennen vanuit hun ogen. Door dit boek te lezen leer je als lezer redenen kennen waarom mensen deze organisatie kunnen vertrouwen of wantrouwen.

Adam Silvera’s schrijfstijl helpt enorm om dit heftige onderwerp van sterven toch luchtig te houden. Silvera schrijft vlot en meeslepend en hij weet de emoties van zijn personages goed over te brengen. Het verhaal is ontroerend en de lezer zal zich zeker betrokken voelen vooral bij de personages Orion en Valentino.

Kortom, The first to die at the end is een prachtig boek dat zeker de moeite waard is om te lezen. Het is een verhaal over vriendschap, liefde en de strijd tegen de dood en het zal de lezer zeker ontroeren. Adam Silvera heeft opnieuw bewezen een getalenteerde schrijver te zijn die in staat is om diep emotionele verhalen te vertellen die de lezer niet snel zal vergeten.

Dit boek is te reserveren in het Engels!

Jeen was een fenomeen!

Biografie, Sport, ,

Hij groeide op in de Alde Feanen, een uitgestrekt moeras- en poldergebied ten zuidoosten van Leeuwarden. Zijn ouders hadden een boerenbedrijf. Door het uitbreken van de grote crisis van de jaren dertig werd het gezin hard getroffen. De boerderij moest worden verkocht en vader Halbe werd weer boerenarbeider. Deze gebeurtenis maakte grote indruk op de jonge Jeen. Armoede en ontberingen stimuleerden hem om te laten zien wat hij waard was. De basis voor de enorme dadendrang, die zijn verdere leven zou kenmerken, vond hier zijn oorsprong.

Jeen was een goede leerling en bezocht de Rijkskweekschool in Leeuwarden, iets wat zeer ongebruikelijk was voor iemand uit het arbeidersmilieu. Het vak van onderwijzer was hem op het lijf geschreven. Zijn grootste passie bleef echter het schaatsen. Met een meedogenloze winnaarsmentaliteit zocht hij zijn fysieke grenzen op en was snoeihard voor zichzelf. In bijna duizend wedstrijden reed hij in de prijzen, een palmares waar je u tegen zegt.

Historicus Mark Hilberts heeft een biografie geschreven, die het lezen meer dan waard is.  Sportheld Jeen van den Berg (1928-2014), winnaar van de Elfstedentocht in 1954, heeft hij in de tijd geplaatst en zijn verhaal prachtig opgebouwd. Met zijn lenige pen houdt Hilberts de vaart erin en neemt de lezer mee over een periode van bijna honderd jaar. Van de moeilijke jaren dertig en de oorlogsjaren tot heden. Hij laat zien dat ‘de generaal van het peloton’ op verschillende terreinen baanbrekend verrichtte en meer was dan alleen een succesvolle sporter. Niet minder dan vijftig mensen uit Jeens directe omgeving werden geïnterviewd. De prachtige zwartwit foto’s, vaak afkomstig uit het privé archief van de hoofdpersoon, geven het boek iets extra’s. Helaas kreeg de topschaatser niet de sterrenstatus die zijn tijd- en plaatsgenoot Abe Lenstra wel ten deel viel. Het voetbalstadion in Heerenveen kreeg de naam van deze nukkige, tegendraadse en mysterieuze voetballer. Naar Jeen van den Berg werd nog geen straat, plein of steeg vernoemd. Hij moest het doen met het ereburgerschap van Heerenveen…

“Aan Jeen van den Berg kleefden geen randjes van luiheid en recalcitrantie. Zijn imago van vriendelijke en welbespraakte schoolmeester; toonbeeld van rust en regelmaat, droeg juist niet bij aan de mythevorming“.

Na het omslaan van de laatste bladzijde blijft er voor de lezer maar één conclusie over: Jeen was een fenomeen.

The Invisible Life of Addie LaRue

Fantasy, Geschiedenis, Leestip, Romantiek, Young Adult Books, , ,

Ik dacht oprecht toen The Invisible Life of Addie LaRue van V.E Schwab op Tiktok (booktok) een hit werd een paar jaar geleden dat het echt zo’n typisch overhyped boek zou zijn.  Dit beeld bleef ik denken totdat een van onze collega’s mij forceerde om toch met dit boek te beginnen. The Invisible Life of Addie LaRue heeft mij veranderd als persoon en ik zal NOOIT meer een boek op zijn achterkant beoordelen. 

Ons hoofdpersoon Adeline (Addie) heeft een keuze gemaakt. Om onder een geforceerd huwelijk uit te komen sluit ze een deal met een donkere schaduw die haar ziel als prijs eist. Ze spreekt met hem af dat pas als ze klaar is met leven (hoe lang dit ook maar duurt) mag hij haar ziel hebben:

“Then take my life when I am done with it. You can have my soul when I don’t want it anymore”

The invisible life of addie larue p.50

Om ervoor te zorgen dat de schaduw zo spoedig mogelijk haar ziel krijgt zorgt hij ervoor dat elk persoon die Adeline ontmoet vergeet wie ze is. Ieder persoon die ze ooit heeft ontmoet vergeet Adeline op het moment dat zij uit hun zicht is. Voor meer dan 300 jaar wordt Adeline vergeten door iedereen om haar heen.

Totdat Adeline Henry tegenkomt. Henry, die een werknemer is bij Good Books, herinnert haar op het moment dat Adeline zijn boekhandel in stapt en een boek steelt. Henry is de eerste persoon in 300 jaar die Adeline niet gelijk vergeet en de twee vormen gelijk een band samen.

Dit boek was geweldig en hartverscheurend. Vooral het Engels taalgebruik straalt eruit, want het is niet moeilijk geschreven en toch zit het vol met beeldspraak om ervaringen beter te laten overkomen. Ik kan zo wel honderden citaten opnoemen die ik heb opgeschreven omdat ik ze zo prachtig vond maar ik kies deze om te delen:

“It is like waiting at a neighbor’s door after you’ve knocked, when you know they are home.”

The invisible life of addie larue p.28

Ik vind door het prachtige taalgebruik ook echt dat iedereen dit boek minstens één keertje moet hebben geprobeerd in het Engels. De schrijfstijl van Schwab is ongeëvenaard en moet worden gewaardeerd in haar moedertaal anders kun je vergelijkingen missen die boek het juist zo mooi maken.

Tijdens het lezen van The Invisible Life of Addie LaRue heb je geen idee hoe het boek gaat eindigen. En dat maakt dit boek juist zo vermakelijk. Ondanks de lengte van het boek houdt het je vast tot het einde. Ik vind daarom ook echt dat iedereen The Invisible Life of Addie LaRue moet gaan lezen! 

Maar is Engels toch niet je ding? Dit boek is ook te reserveren in het Nederlands!

De gevangene

Thrillers

Ken je dat? Dan zit je heerlijk te lezen in een goed boek en dan vergeet je de tijd. Voordat je het weet is het een paar uur verder en lees je de laatste bladzijde. Dat had ik met De Gevangene. Mijn bedoeling was eigenlijk om maar een stukje te lezen, maar ik heb het boek in één keer uitgelezen. Ik kon het boek gewoon niet neerleggen!

Het verhaal wordt verteld in het heden en het verleden. In het heden zit Amelie opgesloten in een donkere kamer. Samen met haar rijke echtgenote Ned Hawthorp is ze ontvoerd. Ze heeft geen idee door wie, maar het is duidelijk dat het om Ned draait. In het verleden lees je over hoe Amelie na de dood van haar vader op straat is beland. Ze leert Carolyn kennen, die haar in huis neemt. Je leest over hoe Amelie de rijke Ned Hawthorp leert kennen en hoe ze in een huwelijk zijn beland.

Het boek pakt je al vanaf de eerste pagina. Het begint namelijk in het heden, wanneer Amelie net is ontvoerd. Ik was meteen geïnteresseerd. De tijdlijnen zijn interessant, boeiend en geen enkel moment saai. Ook leest het verhaal heerlijk vlot door vanwege de prettige schrijfstijl van B.A. Paris. Het plot is goed opgebouwd en ik dacht dat ik wist wie de ontvoerder was, maar daar zat ik dus even flink naast.

De Gevangene is een fantastische psychologische thriller die je niet kunt neerleggen. Wat mij betreft is dit boek zeker een aanrader!

Boek van het jaar

Familie, Literatuur

Soms moet je geduld hebben. Het jaar is bijna voorbij en eindelijk is daar het boek dat mij van de sokken blies. De beesten van debutant Gijs Wilbrink.

Laat ik beginnen met een rijtje.
Alles smelt van Lize Spit, Alleen met de goden van Alex Boogers, De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld. Titels die je meesleuren in prachtig vertelde familieverhalen. Met een scherpe rand en ongemak, om het woord van Rijneveld te lenen.
En nu is daar Gijs Wilbrink met De beesten over de familie Keller. Grimmig, maar o zo mooi.

Wat ik eerst moet vertellen over Tom Keller is het eerste hoofdstuk, een titel die je als lezer meteen uitdaagt. En dan die eerste zin van het boek, een schets van een leven waar we nog niks van weten, maar waaraan je niet meer kunt of wilt ontsnappen.

Ik wil niet veel zeggen, maar volgens mij ging het al mis met Tom Keller toen die twee ooms hem ’s nachts meenamen naar het bos en hem dingen lieten doen die een jongen van negen nog lang niet zou moeten doen.

Hier is een verteller aan het woord die terugkijkt op een lange geschiedenis van een asociale familie. De gebroeders Keller wonen ergens voorbij de IJssel in een afgelegen huis zonder gordijnen, want er komt toch niemand langs. Bovendien, niemand zal het in zijn hoofd halen om naar binnen te gluren. De Kellers hebben namelijk een lange kerfstok die de dorpsbewoners op grote afstand houdt. Dat de ogen van de broers wijd uiteen staan komt regelmatig terug. Net als doorlopende wenkbrauwen een fysiek kenmerk dat weinig goeds beloofd, alhoewel de oudste broer zijn geld verdient met eerlijk werk. De andere twee stropen ongegeneerd, intimideren een ieder die op hun pad komt en dat zijn nog de lichtste misdragingen.

Maar eerst gaan we een Utrechts kraakpand binnen met Isa, een studente kunstgeschiedenis die vooral bezig is met blowen, punkmuziek, drinken en haar vriendin Evra. Los wil ze komen van haar achtergrond, maar als ze bericht krijgt dat haar vader is verdwenen keert ze terug om hem te zoeken.

Meer vertellen is niet verantwoord. Lees zelf wat er is mis ging met Tom. Hoe alles in elkaar grijpt, wie er vertelt en waarom en wie er nog meer vertelt. Waarom de oudste broer uit beeld is, de confrontatie met het kwaad. Ervaar zelf de geur van een vochtig bos, de ongewassen kleren, de gekookte aardappelen en de damp van het kwaad, in de taal van Gijs Wilbrink, een Schrijver.

Ps. Op dit moment is het boek nog niet in onze collectie, nog even geduld, maar zodra het boek er is, kun je het via deze link reserveren

Lavery & Zoon

Familie, Feelgood, Ontroerend, ,

Ik weet niet precies hoe het werkt, maar sommige boeken lijken me te roepen. Dat klinkt misschien gek maar zo voelt het echt. Laatst nog. Ik was aan het werk in de Bibliotheek in Joure en liep even naar voren om een bakje koffie te halen. Toen ik langs de tafel met nieuwe boeken liep zei iets in mij dat ik me om moest draaien en het volgende moment had ik Lavery & Zoon in mijn handen. Vreemd, dacht ik, want het boek zag er niet per se heel aantrekkelijk uit. Maar goed, dat zegt natuurlijk niets over de inhoud. Ik ben door de jaren heen zo vaak aangenaam verrast dat ik me daar al lang niet meer door laat leiden. Dus hij ging mee.

Afgelopen weekend begon ik in deze 366 pagina’s tellende pil en voor ik het wist had ik hem uit. Wauw. Echt hoor, wat een boek! Ik ging er helemaal in op. Het is zo mooi geschreven dat de tranen me meerdere keren over de wangen liepen. Zo tegen het einde van het boek was dat ook weer het geval en mijn zoon, die me zo zag zitten zei ‘ist sa moai mem?’ Ja, ja en nog eens ja.

Dit is echt zo’n boek dat je niet uit wilt hebben. Ik kan dan zo moeilijk afscheid nemen van de personages. Een verhaal dat zo binnenkomt als deze verdient dan ook zeker een plaatsje op ons blog. Ik ging meteen op zoek naar meer moois van de hand van Jo Browning Wroe maar dit bleek haar debuut te zijn. En wat voor een! Ik hoop dat ze gauw met een volgend boek komt, ik kan bijna niet wachten.

Laat je overigens niet teleurstellen door de inhoudsbeschrijving in onze catalogus, die doet absoluut geen recht aan dit boek. Het kan op geen enkele manier uitdrukken welk effect de schrijfstijl op je heeft. Dus reserveer dit boek en sluit jezelf lekker een dagje af voor de buitenwereld. Daar ga je geen spijt van krijgen.

Magma

Thrillers,

Magma is het eerste deel van de Cold Case-serie en het boek sprak mij voornamelijk aan omdat het geschreven is door een forensisch rechercheur die in het coldcaseteam zit van Amsterdam. Magma gaat ook over een cold case, namelijk over de verdwijning van de 18-jarige Sasha. Haar verdwijning werd vergeten omdat diezelfde avond de dochter van een minister was verdwenen. Zij werd gevonden, maar Sasha niet.

Journalist Lyn Riley, die in oorlogs-en rampgebieden is geweest, is terug in Nederland. Na de vondst van het lichaam van de vermiste docent Roger van Merle besluit Lyn om een artikel te schrijven over de vermiste Sasha. Haar artikel heeft invloed en de zaak krijgt prioriteit. Er wordt zelfs een speciaal team in Den Haag opgericht voor vermissingen. Lyn krijgt de optie om samen te werken met dit team. Maar niet iedereen is blij dat Lyn een artikel heeft geschreven over Sasha en Vichy, de dochter van de minister. Er wordt van alles gedaan om bepaalde gebeurtenissen van die avond niet bekend te laten worden, maar Lyn is vastberaden om uit te zoeken wat er met Sasha is gebeurd.

Magma begint met een interessante proloog en daarna wordt er verteld vanuit het perspectief van journalist Lyn Riley. Lyn is een interessant personage. Ze heeft veel meegemaakt, omdat ze in oorlogsgebieden is geweest. Maar het interessantste aan haar achtergrond: wie is ze eigenlijk? Wat is er in haar verleden gebeurd wat niemand mag weten? Waarom is ze eigenlijk zo geïnteresseerd in vermissingen in Nederland, terwijl ze artikelen schrijft over oorlogs-en rampgebieden. Allemaal vragen die langzaamaan beantwoord worden in het verhaal. Ik vind Lyn een leuk personage en ik ben ook benieuwd hoe ze zich gaat ontwikkelen in de volgende delen. In het begin wordt kort verteld over de vondst van de docent Roger van Merle, maar dit wordt niet verder uitgewerkt. Wat er met Roger is gebeurd, blijft een raadsel.

Carina van Leeuwen heeft een fijne schrijfstijl waardoor het boek heerlijk vlot doorleest. Het duurt een tijdje voordat er wat vaart komt in het onderzoek naar Sasha en ik kan het boek niet als spannend omschrijven. Ik vind het meer een mysterie dan een thriller, maar dat betekent niet dat ik het boek niet goed vind. Tijdens het lezen heb ik genoten en kon ik hem moeilijk neerleggen. Ondanks dat er geen spanning aanwezig is, wou ik toch graag weten hoe het zou gaan aflopen. Het boek eindigt met een cliffhanger, waardoor ik uitkijk naar het tweede deel.

Magma is een interessant eerste deel van de Cold Case-serie, een prima thriller van Nederlandse bodem.

Antonia Scott

Thrillers

Het is een beetje flauw, maar tijdens het lezen van de trilogie rond Antonia Scott van Juan Gómez-Jurado moest ik terugdenken aan Lisbeth Salander van Stieg Larsson. Een heldin van de buitencategorie met de nodige eigenaardigheden maar vooral erg begaafd.

Scott is mensenschuw en behept met een enorme intelligentie. Ze werkte voor De Rode Koningin. Dit is een internationale organisatie die in het geheim opereert, in het leven geroepen om grote misdaden te bestrijden. Haar werkterrein is Spanje. Op het moment dat de trilogie begint is ze depressief en komt ze haar appartement niet uit.

Rechercheur Jon Gutiérrez van de Madrileense politie krijgt, na een beschuldiging van corruptie, een zaak toegeschoven om zijn eigen reputatie weer wat op te schroeven, maar vooral om Scott bij de zaak te betrekken. Scott laat zich overhalen en onder leiding van Mentor van de organisatie De Rode Koningin storten ze zich op de zaak.

Hiermee hebben we een mooi speurdersduo, de frêle Scott naast Gutiérrez, een boom van een homoseksuele kerel. Scott mediteert elke dag een paar minuten over hoe ze zelfmoord kan plegen. Dat zorgt ervoor dat de apen in haar hoofd rustig worden. Apen, zo noemt ze de rond stuiterende gedachten die ze nauwelijks weet te hanteren. Scott haar kracht is dat ze dingen ziet en verbanden legt, zaken die niet zijn weggelegd voor een gewone sterveling. Dat komt overigens wel met een prijs. Gutiérrez hangt met zijn twee meter erg aan zijn oude moeder, maar weet in de trilogie voor Scott onmisbaar te worden door zijn innerlijke en fysieke kracht.

De trilogie is alleen te lezen in de juiste volgorde. Achter de moordzaak verschijnen de contouren van een tegenstander waar ze geen grip op krijgen. De schrijver geeft deze nemesis langzaam gestalte in de drie delen. Alle gebeurtenissen, alle plotwendingen worden in het laatste deel op een formidabele manier samengeknoopt. Een absolute aanrader deze trilogie die je wel achter elkaar moet lezen om alle lijntjes nog helder te houden. We hebben niet allemaal zo’n hoog functionerend brein als Scott.

En onthutsende familiegeschiedenis

Geschiedenis, Verhalend, ,

Anita Terpstra wist niet meer van het dorp Harkema dan dat haar grootouders er waren geboren. Ze dook de archieven in en kwam daar met een onthutsend verhaal over zeven familiegeneraties weer uit tevoorschijn. Zo ontdekte ze dat spitkeet een ander woord is voor plaggenhut. Tegenwoordig is de Spitkeet een openluchtmuseum waar men kan ervaren onder welke omstandigheden de mensen woonden en leefden in dit Friese dorp. Tot halverwege de twintigste eeuw had men plaggenhutten, kippenhokken en holwoningen als onderdak. Zelfs als verblijfplaats voor een dier waren de holen nauwelijks goed genoeg.

Met soms wel veertien kinderen was de gezinssamenstelling groot en de kindersterfte hoog. Aan deze verpauperde regio, waar de grond weinig vruchtbaar was, werd door overheid en kerk nauwelijks enige aandacht geschonken. De werkloosheids- en criminaliteitscijfers lagen hoger dan elders in Friesland en het was armoede troef in dit heidegebied. De Harrekieten stonden bekend als een eigenzinnig volkje dat moest opboksen tegen het (voor)oordeel van messentrekkers, vechtersbazen, alcoholisten en onbetrouwbaar werkschuw tuig.

Door de erfenis uit vroeger jaren is Harkema nog steeds een berucht dorp. Maar de bewoners wisten zich in twee eeuwen grotendeels aan de armoede te ontworstelen. Tegenwoordig heeft het dorp enige landelijke bekendheid door de successen van de plaatselijke voetbalvereniging Harkemase Boys. In 2003 werd de club zelfs kampioen van de landelijke hoofdklasse in het amateurvoetbal.

Met het boek ‘Al mijn moeders’ wil Anita Terpstra haar voorouders eren en een plaats in de geschiedenis geven. Moeders die het ene kind na het andere baarden en keihard werkten. Hun inspanningen brengt de schrijfster voor het voetlicht en hun levens moeten aan de vergetelheid worden ontrukt, zo lezen we in het nawoord. Door gedegen onderzoek te paren aan een vlotte schrijfstijl, is ze daar ruimschoots in geslaagd.